maandag 17 oktober 2011

Op één voorwaarde

Kleine kinderen worden groot. Er bestaat wellicht geen groter cliché dan dat, maar deze heeft voor mij gevoelsmatig toch wel 'pas mal de pieds dans la terre'... Zo hebben ze je nu nog nodig om hun billen af te vegen en de snottepieten uit hun neus te vissen, maar voor je 't goed en wel beseft, hebben ze je enkel nog nodig als ze om 4u 's nachts geen geld meer overhebben voor een taxi.Ik ben best wel bang voor dat 'groot worden'. En wat me daarbij wellicht het meeste angst inboezemt, is het proces van moeder-onafhankelijk-worden. Dus onder de noemer 'Vroeg begonnen...' heb ik een tijdje terug effe een hele duidelijke afspraak met mijn dochter gemaakt. Nadat ik haar verteld had dat ik vond dat ze toch zo groot wordt, heb ik daar met een zeer ernstig gezicht aan toegevoegd: "Luister lieverd, je mag van mij zo groot worden als je wil. Op één voorwaarde. Dat jij en ik ALTIJD knuffels blijven geven". Ze knikte. Ze begreep het. Meer nog: ze dacht er net zo over.
Toen ik vanmorgen om 7.30u stilletjes bij haar in bed kroop en ze haar warme lijfje lepelgewijs tegen me aandrukte, heb ik voor de zekerheid toch nog maar even in haar oortje gefluisterd: "Altijd blijven knuffelen he. Altijd..." Waarop ze halfslapend haar voetjes zachtjes tussen m'n knieën in schuifelde.
I think she got the message...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten