Communicatie is voor sommige mensen geen evidentie. Dat moet ik alleszins toch regelmatig constateren. Als je zelf een communicatief persoon bent, is het gegeven 'communiceren' een zuivere evidentie en is non-communicatie gewoon ronduit frustrerend. Ik kan probleemloos stellen dat mijn man tot het non-communicatieve soort behoort. Dat uit zich onder andere in:
- Een wekelijkse update via mail van hem ontvangen met een overzicht van onze plannen van de komende dagen en weken
- Aan de toog van één van zijn vrienden moeten vernemen dat hij naar Canada gaat skiën
- Op een blad aan de muur in de tennisclub moeten ontdekken dat hij voor DRIE reeksen is ingeschreven op het clubkampioenschap
- Bij het inladen van de tenniszak moeten constateren dat hij die avond dus blijkbaar niet thuis zal zijn ("Maar dat had ik toch in mijn overzichtsmail gezet??")
- Niet praten na een ruzie maar gewoon zo lang wachten tot alles hopelijk vanzelf overwaait. Afin, ik kan nog wel even doorgaan...
Héél lastig als je zelf een prater bent. Het maakt me soms helemaal C.R.A.Z.Y. moet ik zeggen. Je kan blijven hopen dat na een zoveelste discussie op dat vlak effectief een aantal zaken gaan veranderen. Maar gezien teleurstelling eigenlijk ook nogal vermoeiend is, moet ik me er misschien once and for all toch maar eens bij neerleggen. Dus onder het motto 'Je moet een oude aap geen smoelen leren trekken', besef ik dat dat soort dingen nooit anders zullen verlopen casa Fordel en deel ik 'Fordel-gewijs' via deze weg even mee:
- Dat als je mij vanavond mijn sjakosh ziet nemen, dat wil zeggen dat ik een pint ga drinken op Lint jaarmarkt
- En dat ik volgend jaar ook best wel eens een week met een vriendin onder een Caraïbische boom wil gaan liggen
- En dat Nika morgen haar gele broek met paars bloesje mag aandoen
- En dat je schoonzus vorige week bevallen is van een achtling ("Had ik je 9 maand geleden toch in mijn overzichtsmail gezet??")
Wauw, lucht DAT even op seg! ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten