Het begint al 's morgens, als ik routinegewijs bij haar in 't bedje kruip en ze haar 2 zachtje voetjes zo schattig tussen m'n benen schuift. Hetzelfde gebeurt op de speelplaats als ik haar kom halen en ze heeft me in de mot: de lach die ze dan lost, straalt zo hard dat je 'm vanop afstand voelt gloeien.
Maar ze kan het tegenwoordig ook gewoon thuis krijgen: als ik voor haar een film uit de kast kies en ze plots een gestolen zoentje komt weggeven. Of als ik in de zetel zit en ze stilletjes op m'n schoot kruipt voor een knuffel. Of als we samen een spelletje spelen en ze tussen 2 dobbelsteenworpen plots glimlacht en "och mama-lief toch" zegt.
Pfieuwwww... Daar ben telkens helemaal 'tonderstenboven'...
Ik wil het nu dan ook heel bewust niet hebben over de fenomenen 'rondvliegende patatten' en 'omvervallende bekers water', waar we de laatste dagen ook al eens mee getrakteerd werden. Neen, daar gaan we nu echt niet over uitwijden.
Cause frankly my dear, at this moment, I don't give a damn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten