Confrontaties

Ik hou niet van confrontaties. Ik hou vooral niet van het gevoel dat ik er aan overhoud. Na afloop ben ik altijd helemaal leeg, schrik ik van de durf die ik héél tijdelijk bleek te hebben gehad, voel me vervolgens helemaal opgefokt en eindig met een kop die uit mekaar knalt.
Het grote probleem met confrontaties is dat ze meestal emotioneel geladen zijn, waardoor ze veel verder gaan dan ze op een ander - emotieloos - moment zouden hebben gedaan.
Een ander en wellicht nog groter probleem bij confrontaties is dat er meestal een tijdsinterval zit tussen het emotionele gesprek en het rationele opvolgingsgesprek. Het is die tussentijd die me eigenlijk nog het meest gek maakt. In afwachting wreet ik dan al m'n nagels op (enkel die van m'n vingers wel te begrijpen), draait m'n maag létterlijk in 10 vette knopen zodat ik zelfs geen zin heb in een anders rustbrengend glas wijn of een straffe wodka, kan ik de slaap niet vatten en lig ik al een uur voor m'n alarm naar het plafond te staren. Dan ben ik boos op mezelf omdat ik de confrontatie ben aangegaan en me daardoor zelf in die benarde situatie heb gebracht.
Maar het is toch oh zo moeilijk om je k.. in te houden, als iets je al zó lang dwarszit.

Er is géén gulden middenweg in dit soort situaties. Of je gaat all the way, of je gaat helemaal niet.

Een moeilijke overweging. Zo ervaar ik het alleszins...