Ik hecht me nogal aan aan dingen en mensen. Eens in m'n hart dan is dat voor het leven. Daarom heb ik ook zo'n grote moeite met afscheid nemen. En daarom kan ik ook echt verdriet hebben om dingen die vroeger waren en nu niet meer zijn.Gisteren hadden we onze vroegere buren op bezoek. Ik ben de hele dag in de weer geweest om een gezellige avond te brouwen. Want we mogen ons appartementje dan wel niet meer missen nu we hier in 't paradijs wonen; de mensen met wie we het deelden mis ik eens zo hard!
M'n schoonpapa verklapte me 't geheim van z'n Marokkaanse balletjes en omdat dat al zwoegen was mocht het dessert een makkelijke Tarte Tatin zijn.
En gezellig wás het! Ik genoot van de complimenten. Over ons huis, over Nika, over m'n balletjes. Niet zozeer omdat complimenten je vleugels geven, maar vooral omdat ik voelde dat ze één voor één 200% gemeend waren.
Op 10 jaar tijd zijn we van buren naar vrienden gegaan. En van vrienden naar mensen die in je hart zitten. Onze buren waren in die periode steeds de eerste getuigen van alle grote momenten in ons leven. En het was veel meer dan "samen onder één dak" in dat blokje van ons!
Ik hoop dat de 7 minuten die nu tussen de Blauwesteenstraat en de Vijfboomkensweg liggen die nauwe band nooit zullen verbreken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten