Ik heb de hele slechte gewoonte om alles plat te piekeren.Achter de simpelste dingen zoek ik iets. Een punt ipv een smiley kan me een hele avond doen peinzen. Typisch vrouwelijk of gewoon typisch Kim? Als ik dan naar Dennis kijk, kan ik alleen maar gezond jaloers zijn op hoe hij in het leven staat: Niemand kan hem intimideren. Niets slaat hem uit zijn lood. Hij is z'n eigen beste vriend, houdt zelfs van z'n buikje en zegt vervolgens tegen zijn spiegelbeeld "verdorie wat zie jij er goed uit!"
Als ik hem weer eens tevergeefs probeer inzicht te doen krijgen in mijn hersenkronkels, blijf ik meestal gefrustreerd achter. "Mijn grootste probleem - zeg ik dan - is dat jij nooit problemen hebt!". Maar als ik heel eerlijk ben weet ik dat ik net blij moet zijn met die zorgenloze tegenpool van me. Er zou anders wat afgepiekerd worden onder dat dak van ons!
En toch zou ik het graag willen kunnen: stoppen met zoeken waar 9 op de 10 helemaal niks te vinden is, kunnen vergeven én vergeten (en er dan ook nooit meer op terugkomen), gelukkig zijn met mezelf, kappen met wat me ongelukkig maakt en stoppen als ik zelf vind dat het genoeg is geweest.
Die wijsheid die met de jaren komt, dat gaat toch gewoon je hele leven door hoop ik he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten