Ik ben gisteren samen met papa (late verjaardagsverrassing) naar de laatste nieuwe voorstelling van Johan Petit gaan kijken. "De Groenstraat" is de naam van de straat waar Johan op de lagere school heeft gezeten. In zijn stuk mengt hij zijn eigen lagere-schoolbank-herinneringen met stukken uit interviews die hij recent met de leekrachten heeft gehad over "de Groenstraat van nu". Hij vertelt ook heel mooi hoe er van bepaalde dingen helemaal niks meer overschiet, terwijl anderen - zoals de GEUR van de school, van de verschillende klassen - hem zó 25 jaar terug in de tijd doen flitsen. Ik denk ook dat ik me nog steeds de geur van mijn lagere school kan herinneren. En van de turnzaal, de refter en 't ziekenkamertje... Er hingen in de gangen van zijn school ook foto's die eigenlijk echt affreus waren; van die mottige, deprimerende, zwart-witte natuurfoto's. En toch, zei hij, vond hij ze nog steeds prachtig!
Hoe komt het toch dat we foto's die eigenlijk oerlelijk zijn, of liedjes die gewoon te zot zijn voor woorden, toch prachtig vinden, gewoon "omdat ze uit onzen tijd zijn", of "omdat ze ons een nostalgisch gevoel geven"? Ik denk dat ik het antwoord na een nachtje peinzen heb gevonden: omdat het paden zijn die al eens bewandeld zijn. We kennen het al dus het voelt goed aan; vertrouwd. Het zijn herinneringen aan een tijd waarin onze grootste bezorgdheid was of moeder 's middags iets lekkers tussen onze boterhammen had gelegd en of er roodsel op die kapotte knie moest, en of het van dat roodsel was dat pikte...
Papa en ik gingen na het toneel nog een pintje drinken in de Kalifornia. Ook daar werd ik weer geraakt door gevoelens van nostalgie: Maandagavond en het terras zat afgeladen vol met opgedoste laatste-middelbaar-studenten (jongens in kostuums op de groei, meisjes in korte galajurkjes) die recht van hun proclamatie kwamen. Ik zou geld geven om 15 jaar terug in de tijd te kunnen flitsen. Maar wél met de kennis en ervaring die ik nu heb. En dan zou ik G.E.N.I.E.T.E.N.! Van het vooruitzicht van 2 maanden vakantie. Van die gelukzalige onbezorgdheid. Ik zou écht genieten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten