Gisteren hadden we samen zó'n zalige avond, Nika en ik.Gevuld met stapels kussen en lieve knuffels.
Samen lachen om haar mopjes. Die elke dag leuker worden. Net als de snoeten die ze erbj trekt!
Mijn god, wat zie ik je graag...
En dan toch plots weer zo wenen. Omdat ze "moet gaan slapen".
"Moetjes" zijn haar vrienden niet tegenwoordig.
Hoe leg ik haar uit dat elk geslaagd "moetje" leidt tot 100.000 "magjes"?
Wat zou ze me gelukkig maken als we die crisissen voorgoed konden opbergen...
Wat moet ik toch doen om die negatieve spiraal te doorbreken?
Stickers plakken, zou de supernanny wellicht zegggen.
Of 85.000 knikkers in een pot.
Ik wil gewoon die zalige momenten van voorheen terug.
Vlug in haar warme bedje kruipen en "samen" wakker worden. Dikke knuffel en huppelend de klas in. Verhaaltje over paarden, kus op haar voorhoofdje met de zalige woorden "slaap lekker mammie!".
Morgen beter lieve schat?
Beloof het me. Asjeblief...
ja... zo herkenbaar. Emma was nooit een moeilijke slaper, maar sinds een dikke week is het miserie.Met vannacht de kers op de taart: ieder uur stond ze aan mijn bed. Ze is bang, moet constant plassen, droomt van slangen... Hopelijk morgen hier ook beter ;-)
BeantwoordenVerwijderenDikke proficiat met je blog. Je zal zien... 't werkt soms heel verslavend ;-)