Tegenwoordig sta ik elke dag op met een vreemd gevoel in m'n buik.
Het voelt als stress, maar het is geen stress.
Het voelt als stress, maar het is geen stress.
Na lang denken over wat het dan wel zou kunnen zijn, ben ik er uit: 't is een gevoel van onrust.
Weten dat er dingen gaan gebeuren. Of zouden moeten gaan gebeuren. Maar niet weten wat je ermee aan moet. Ik zei dit weekend nog lachend tegen Dennis: "Ik weet één ding zeker, en dat is dat het allemaal niet meer weet!" ;-)
Moesten centjes niet tellen en je met persoonlijk geluk aan de kassa van Delhaize zou kunnen betalen, dan zou m'n leventje er zeker anders uitzien.
Nogmaals, vraag me niet "hoe?". Ik weet alleen "anders!"
Dus moet ik beginnen te graven. Op zoek naar wat dieper dan diep zit. En waarvan ik het bestaan misschien zelfs nog niet afweet.
Maar dat kan alleen als alle andere dingen die wél zeker zijn, zeker blijven.
Dus lieve man van me, blijf asjeblief voor altijd bij me. Lieve dochter, geef me alle liefde die je in je kleine lijfje zitten hebt. Lieve vriendinnen, luister af en toe nog eens effe naar m'n gezaag.
En dan valt alles uiteindelijk wel in z'n plooi...
zo'n woorden zijn wat ik soms nodig heb... ze geven me het gevoel niet alleen te zitten met mijn 'onrustig' gevoel ;-)
BeantwoordenVerwijderengraven is wat je moet doen. maar ook af en toe gewoon loslaten en de dag op je af laten komen.
altijd welkom voor een praatje hé! x
Zal eigen zijn aan onze leeftijd denk ik. En aan het vrouw-zijn. En vooral ook aan het mama-zijn ;-)
BeantwoordenVerwijderenx