Call me a woose...

Ik ben deze week weer vervuld van nostalgische gevoelens.

Reden: zaterdag is het Eurosongfestival!!

Ik vlieg in één ruk 26 jaar terug in de tijd, 1984, samen met mama en zus Britt in de sofa. Papa heel hard gaan lopen (die krijgt vandaag de dag nog steeds accuut allergische reacties bij het horen van het woord Songf...)

In de sofa dus. Pyama's aan. En mogen opblijven tot de laatste punten uitgedeeld zijn.

Vingers en tenen gekruist. Voor Zweden. 3 blonde gastjes met een gecummuleerd gay-gehalte van 35 Get Ready's.

Maar man WAT EEN SONG! "Diggi loo diggy ley". Met een Stock Aitken and Waterman-gehalte om stijl van achterover te vallen.

En ja hoor. Ze wonnen!!!!

We waren in complete extase. Van 's morgens tot 's avonds zongen we de magische woorden:

Diggi-Loo Diggi-Ley

life is going my way

When I'm walking with my golden shoes

Everything I ever dreamed of, has suddenly come true.

Sindsdien ben ik Eurosong-fan van het eerste uur.

Ik geef punten van 0 tot 12. Krijg kippenvel als 't echt goed is. Braak luidop als 't echt slecht is. Roep ongegeneerd YES of BOOOOH - alsof ik alleen in de living zit.

Dit jaar ben ik extra in m'n nopjes. Want Tom's nummer is door de halve finale, dus we doen mee op zaterdag!! Ik hou van z'n nummer. Krijg er nog steeds kippenvel van.

Tom, mijn 12 punten heb je alvast ;-)