Mijn bomma'tje

Het gaat niet goed met mijn bomma'tje. Ze is sinds begin deze week in het ziekenhuis voor onderzoeken en sinds ze daar is, is ze nog maar een schim van zichzelf. Fysiek gaat het nog redelijk, maar in haar hoofd is alles mist. Ze begrijpt er gewoon helemaal niks meer van. Met een door weemoed getinte glimlach vertelt ze verhalen vroeger. Want haar lange-termijn-geheugen is momenteel nog haar enige steun. Dingen van nu weet ze 5 seconden later al niet meer, maar de herinneringen aan vroeger zijn des te intenser.
En terwijl zij vertelt over haar reis naar Amerika lang geleden, en de paardentocht naar de Indianen, en de grote bomen daar, en de Indianen, en Amerika, en hoe alles daar zo groot is, ook de bomen, en de tocht naar de Indianen,... haal ik mijn kind-herinneringen aan haar naar boven.
Woensdagmiddag, 30 minuten kordaat stappen met een grollende maag. Binnenstappen en de geur van gebakken steak opsnuiven. En hopen dat bonneke ook pudding heeft gemaakt; de bruine. En stiekem Theo en Thea kijken, terwijl bomma en bonneke beneden thee drinken met Noenkel Pierre, die kon vloeken dat heel het huis ervan daverde. En Rummikub spelen. En scrabbelen. En zweren dat 'Quismo' écht wel bestond, om toch maar van die 'Q' af te geraken. En ruzie maken omdat mijn programma plaats moest maken voor één of andere lederhosen-show 'oep den Deuts'.
Het zijn de herinneringen die het gemis zo pijnlijk maken. Ik koester ze als kleine schatten. En terwijl bomma'tje verder vertelt over Amerika, en de Indianen, pink ik stilletjes een traantje weg en hoop ik vurig dat het leven alleen nog maar goeie dingen voor haar in petto heeft...