We zijn gisterenavond na een uitgeregend lang zee-weekend met ons drietjes terug naar huis gekeerd. Het deed me ongelooflijk deugd om even terug in mijn eigen zeteltje te gaan zitten en in mijn eigen bedje in slaap te vallen. Niet alleen omdat de zee-bedjes me de laatste weken een zevenvoudige hernia hebben aangesmeerd, maar ook omdat het gewoon tijd werd om weer eens even samen 'thuis' te zijn, in onze natuurlijke habitat.
Het klopt dat je soms even 'weg' moet zijn om dan dubbel en dik te genieten van 'thuis komen'.
Ook Dennis en ik zijn weer even een beetje 'thuis gekomen'. Er was de laatste tijd een grote afstand tussen ons waarvan ik de oorzaak niet meteen kon beduiden; zo'n vicieus cirkeltje waar we maar niet uit schenen te komen. Misschien zat mijn slechte fysieke toestand met bijpassend humeur er wel voor iets tussen, misschien was 't gewoon relatie-pruimentijd, who knows... Zaterdagavond zijn we samen aan zee op stap geweest en we hebben ons echt heerlijk geamuseerd: gelachen, gedanst en arm in arm met een stuk in ons klos naar huis gewaggeld. Moest ik mezelf niet zijn geweest maar een buitenstaander, had ik wellicht gezegd: "Kijk eens daar; al 13 jaar samen die twee, en nog altijd zo'n schoon koppel!" Ha! ;-)
Vasthouden dat gevoel, even tot rust komen nu en dan duimen dat we nog een paar stralen zon op ons dak krijgen in ons laatste lang weekend aan zee...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten