maandag 11 juli 2011

Het Remi-syndroom

Ik denk dat nu zowat heel mijn entourage met vakantie is. Alleszins, zo voel het toch aan. Het Remi-gehalte is dan ook bijzonder hoog. Het verbaast me dat er op de E19 überhaupt nog auto's rijden; je zou denken dat iedereen nu zo wat op zijn Zuidfranse of Griekse vakantiekrent ligt. 't Zullen wellicht de laatste suckers zijn die gauw op een diefke ook nog met hun met valiezen beladen bakken richting zon tenen. Doe maar hoor! Hier moet je niet zijn! 
Ons verlof komt nog, I know. Dus 'k mag niet bleiten, I know. Ik vond het vroeger trouwens altijd net zo fijn om met vakantie te vertrekken op het moment dat iedereen terug was. En dan een dikke tong uitsteken. Maar nu zou ik geld geven om tegelijk met de rest van de meute te mogen vertrekken en de leegte de rug toe te keren. 
We hebben ook al genoten aan zee hoor, daar mag ik niks van zeggen. Dat wekelijks wederkerend dichtbij-vakantie-moment is telkens opnieuw super gezellig. Maar ik ben nu eigenlijk heel erg toe aan the real stuff. Gewoon onder ons drietjes, de pist in.
Er zit helaas niks anders op dan geduldig mijn toer af te wachten. In tussentijd vraag ik steevast namen van eenieders vakantieverblijfplaats en google ze vervolgens, ik vraag namen van hotels en bekijk er kwijlend alle afbeeldingen van, om vervolgens te gaan overgeven van jaloezie. Ik voel namelijk dat ik deze confrontatie nodigheb in mijn verwerkingsproces...
Dus heb je plannen waar ik toevallig misschien nog niet van op de hoogte was, smijt ze dan gewoon op de hoop en vergeet vooral niet alle smerige details zoals "en het zwembad kijkt uit over de zee" toe te voegen. Ik vreet ze op als een hongerige tijger!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten