maandag 11 februari 2013

Een magische vrijdagavond...

Vrijdagavond was geen gewone avond. 't Was er eentje met een bijzonder hoog mirakelgehalte...
Om de twee maanden - daar leggen we ons frequentie-streefdoel - gaan we met 'de meisjes van de klas' (zo noemen we mekaar nog steeds, hoewel het ondertussen zo'n 18 (!!) jaar geleden is dat we effectief samen in één klas zaten :-)) samen een hapje eten.
6 toaal verschillende karakters. 6 verschillende looks, 6 verschillende feels. Ons gekakel neemt vaak de hele ruimte van het restaurant in beslag. We zijn van het slag dat je NIET naast je wil hebben als je gezellig een hapje gaat eten. Dat doen we nu naar schatting zo'n kleine 10 jaar. In die 10 jaar hebben we samen grote vreugdes en stil verdriet gedeeld. Er zijn zijn nieuwe liefdes gekomen en er zijn breuken gemaakt. Er zijn grote verliezen geleden en alle armen en schouders zijn nodig geweest in pogingen om de achtergelaten leegtes op te vullen. We hebben tot op heden 6 kindjes mogen verwelkomen en zien opgroeien. En we zijn altijd op minstens nog ééntje blijven hopen...
Dat eentje dat maar niet wilde komen. Waarvoor 10 duimen niet volstonden. Elke keer opnieuw die hoop mee voelen. Maar vooral ook elke keer mee de grote teleurstelling delen. En op de duur zelfs amper nog durven vragen hoe de situatie nu is. Ik moet eerlijk toegeven... zelfs ik, de dromer, had na al die jaren van mislukte pogingen de hoop min of meer opgegeven.
Tot vrijdag plots iemand zei "Maaike is aan het parkeren, maar ze is niet alleen, Alberto is erbij!" Onmiddellijk ging mijn sixth sense op volle toeren draaien. Want dit was niet kosjer, namelijk. Want er zijn geen mannen toegestaan op onze meisjesavonden, namelijk. "Zou het??" vroeg ik stilletjes en met opgetrokken wenkbrouwen. "Maar nee, die komt alleen maar mee om Maaike af te zetten!" klonk het al snel. Geen hoop creëren waar er geen hoop is, dat was duidelijk de maatstaf geworden in ons groepje. Maar toen kwam Alberto ook mee binnen! Hij schoof zelfs een stoeltje bij en bestelde rustig een aperitiefje!  "Die komt gewoon iets drinken en is dan weer weg", zei ik streng tot mezelf. Geen insinuaties, De Weirt, stick to the facts.
Maar toen kwam het. Ik zei iets over "onpasselijk worden" en daar zag ons Maaike haar 'haakje'; haar teken om het woord te nemen. "IK zal degene zijn die de komende tijd een beetje oppasselijk zal zijn", zei ze bedeesd. "Wat?" "Euh?" "Wat zei je daar?" klonk het in 5 stemmen tegelijk. Waarop de magische woorden volgden: "Alberto en ik verwachten een kindje!".
Wat er toen door onze hoofden en harten ging, valt met geen duizend pennen te beschrijven...

Een kwartier later, na een stroom van tranen van geluk en ongeloof én een kneep van Alberto in m'n arm (tégen het ongeloof), begon het door te dringen: Het gaat dan toch echt gebeuren. Het koppel met het allerhoogste mama-en-papa-gehalte van alle koppels die ik ken, gaat effectief mama en papa worden!!
Het wordt een mooie zomer, dat staat nu al vast. En het wordt een jongen, dat staat ook vast (als de natuur het eens is met mijn pronostiek, tenminste).
Geniet met volle teugen, lieve schatten. Die kleine pruts moest eens weten in wat een warm nest hij terecht gaat komen. Aanhouders zoals jullie verdienen het om de loterij te winnen...

xxx

1 opmerking: