Op een dag als vandaag zeikt half sociaal-netwerkend België doorgaans nogal stevig door over 't slechte weer: op hun Facebook pagina, Twitter-account, blogspot - overal en tegen iedereen die het maar zou kunnen zien of horen. Daarom dacht ik bij mezelf: laat ik het nu eens ostentatief anders doen vandaag. Daarmee vraag ik geen collectieve vreugdeskreet omdat het kutweer is en dat toch zo gezellig is. Nee, ik zou iedereen willen verzoeken om heel even te stoppen met zeiken en voor de verandering eens heel even stil te staan bij alle goeie dingen in 't leven. Dingen die veel te vaak als de evidentie aanschouwd worden.
Gezonde kinderen bijvoorbeeld. Of ouders die er voor je staan, en dan liefst nog 2 stuks als het even kan. Meer vrienden hebben dan je 2 handen samen kunnen tellen. Nog nooit werkelijk boterhammen met choco hebben moeten eten (tenzij degene die je gesmeerd hebt omdat je er zo'n zin in had). Dat soort dingen. Dingen die je helaas vaak pas ter harte neemt als je met miserie getrakteerd wordt.
Ik ben m'n dochter gisterenavond tot 3 maal toe gaan knuffelen in haar bedje. Eén keer na 't verhaaltje voor 't slapengaan. Eén keer - mét een snoepje,vlák voor ze in slaap is gevallen - om haar te belonen omdat ze zo flink is gaan slapen. En één keer toen ze al ingedommeld was; in de hoop dat mijn zachtjes ingefluisterde woorden "Love you" haar droom met mama-liefde zouden kleuren. Vanmorgen heb ik haar een briefje gelaten met dikke kussen erop, omdat ik al weg was voor zij op was. En straks plan ik het niet anders aan te pakken. Ik trakteer iedereen die vandaag mijn pad kruist met een extra dikke knuffel. Gewoon omdat het goed is om af en toe eens stil te staan bij al die vanzelfsprekende evidenties.
Feel free to join me...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten