Je oogst natuurlijk voor een groot stuk wat je zelf gezaaid hebt; in die zin dat wij nooit van 't slag zijn geweest die een papier aan de voordeur hingen met "Niet bellen want baby slaapt" of die tussen 13u en 16u niet buitenkwamen omdat dochterlief haar dutje deed. Waar we konden, namen we haar altijd mee.
Het is dan ook met grote nostalgische gevoelens dat ik tegenwoordig regelmatig terugdenk aan de tijd toen haar lijfje nog in haar buggy pastte. Want eigenlijk deden we toen gewoon wat we wilden en hadden we geen avondklok. Zo heb ik haar buggy vorig jaar bijvoorbeeld nog probleemloos op de dansvloer van tennisclub Aartselaar geparkeerd en heeft zij heerlijk gedut terwijl mama een dansje placeerde. Geen avonden op de hotelkamer op reis, nee hoor: "Kruip er maar in en doe je oogjes maar toe" en wij konden op 't gemakje een terrasje doen. Zaaaalig...
Sinds begin dit jaar past ze echt niet meer in haar buggy. Haar knietjes zaten zowat ter hoogte van haar oren en haar hoofd tekende een bolvorm af in de kap van de buggy.
Ik heb werkelijk ernstig overwogen om een lasser in te schakelen om het voetenlatje te demonteren en er een goeie halve meter lager terug aan te frezen, zodat we voor minstens een jaar of vijf verder konden. Maar 't heeft niet mogen zijn. De tijd van gaan was gekomen. De marginaliteitsgrens dreigde overschreden te worden.
Zo kwam het dus dat ik dit jaar op tennisclub Aartselaar NIET op de dansvloer heb gestaan en gisterenavond met pijn in het hart met dochterlief naar huis ben gereden, die vervolgens als een engel al na 30 seconden in haar autostoel in slaap is gevallen.
Misschien eens polsen of we daar geen wielenstel onder kunnen laten frezen? ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten