Zo van die hele kleine geniale ideetjes...

Ik heb onlangs een beslissing genomen die me bijzonder wel aan 't gevallen is.
Toen ik startte op m'n nieuwe job had ik mijn 90%-contract in zijn meest evidente wijze ingedeeld: elke woensdag een halve dag thuis met de dochter.
Dit resulteerde steevast in een van-hot-naar-her waar ik op het randje van debiel van werd... Op 't werk alles laten vallen, in een rotvaart naar school rijden waar je dan als margi-moeder aangegaapt wordt omdat je kind tussen de laatste 5 nog-niet-afgehaalde-sloren staat. En of dat nog niet voldoende was, voegde dochterlief daar dan slag op keer een niet-mis-te-begrijpen "Je bent echt wel heel hard te laat hoor mama!" aan toe.
Rap rap naar de supermarkt, rap rap iets eten want we gaan toch rap rap allemaal gezellige dingen doen op die 5 gestolen uren, toch??!!
Pfffff.... Daar was nu eigenlijk eens helemaal NIKS gezelligs aan!
En toen kwam plots het geniale idee in me op om manlief te overhalen om de 2 weken op woensdagnamiddag van thuis uit te werken, zodat ik... tataaaa... om de 2 weken een HELE woensdag thuis kon zijn!
Awel, 't is  vandaag zo'n woensdag. En ik geniet ZO hard dat het eigenlijk echt gene naam heeft.
Muisstil is het hier. Alleen het gesnurk van de hond is te horen (man wat een leven heeft die eigenlijk!!).

De zon schijnt zalig binnen en tooit onze tuin met de meest prachtige herfst-look.

Ik aanschouw het allemaal met een brede glimlach, terwijl ik een wasje draai, een wasje vouw, de plantjes giet en van m'n koffietje slurp. Allemaal in mijn pyjama!
En straks sta ik om 12u pile goedgezind aan school, samen met de Lintse niet-werkende-zeer-rijk-getrouwde-chancaar-moeders en komen we vervolgens relaxed thuis, waar een gedekte tafel ons staat op te wachten.
Hoe zottekes is dat eigenlijk allemaal ni?
Ik zeg het u jom: soms zit genialiteit echt in hele kleine ideetjes... ;-)

Voor elke min...

Mijn dochter is groot aan 't worden.
Ineens zo. 't Kleuter is eraf, 't eerste leerjaar ligt er vingerdik op.
Dat heeft zo zijn nadelen maar ook vele voordelen.
Ik begin met de min's, zodat ik naar goede gewoonte in crescendo kan eindigen ;-)

Wa minder:
1. Ge maakt zo'n kinderen nog maar weinig wijs. Ge moet niet doen of die jas wél bij die schoenen past, want ze wéét gewoon dat ge dat alleen maar zegt omdat ge geen goesting hebt om het paar dat er wél bij past een verdiep hoger te gaan halen. Vis is géén vlees. Andijvie is géén spinazie. Als je zegt "ik kom straks nog een kusje geven", impliceert dat "das goed, dan blijf ik net zolang wakker tot je die kus dan eindelijk eens komt geven". Kortom: er worden geen blazen meer wijsgemaakt.

2. "Daarom" volstaat niet meer als antwoord. Statements moeten onderbouwd worden. Ik merk ook dat uitspraken als "soms wéét mama 't ook gewoon beter" aan draagkracht verliezen. Mijn piedestal begint zowaar te wankelen, quoi.

3. Eigenlijk is mijn rug niet meer echt in staat om haar gewicht het bed uit of de trap op te sleuren. Maar 'k doe het nog steeds zo graag... Die kleine momentjes van volledige overgave moet een mens toch koesteren, niet?

De plussen:
1. Er moeten geen billen meer geveegd worden. Op zeer sporadische momenten na. Wanneer zij er effe de moed niet voor heeft, en ik tot m'n eigen verbazing m'n hart ophaal omdat ik nog eens 'mag'.

2. Sinds een klein jaar groeit ze vooral in de lengte. Het kleutervet is eraf. De elastiekjes rond de polsen doorgesneden, de plooien tussen pols en elleboogholte gladgestreken. Koddig heeft plaatsgemaakt voor elegant-stoer. ZOT dat ik daar van ben, ni normaal gast.

3. Papa is nog steeds een grote held. Maar deze heldin moet sinds kort NIET meer onderdoen. Ik mag steeds vaker mee de hoofdrol spelen. En als er iemand gemist wordt tijdens een logeerpartijtje, dan is 't mama. Ik ben daar niet boos om.

4. En tot slot: ze meent het ondertussen als ze "love you!!" zegt. Soms dient "jij bent de liefste mama van de wereld" nog om koeken af te luizen. Maar steeds vaker gaan deze woorden ook als pure waarheid over de toonbank. En dan smelt ik. Van kop tot teen...

Dus als ik alles optel, gaat de cliché "t wordt als maar beter" hier toch nog steeds helemaal op.
En hoewel ik het nog altijd razend benauwd krijg bij de gedachte ooit niet meer 'nodig' te zijn, sus ik me bij de 't feit dat er voorlopig nog meer dan genoeg natte ogen en kapotte knieën te deppen zijn.
Deze mama is nog wel effe in de running... ;-)