Adieu reclame

Het voelt soms of het nog tegoei moet doordringen, maar af en toe staat het besef plots pal voor m'n deur: ik ben uit de reclame gestapt!
Nu ja eruit misschien niet helemaal, maar ik ga voortaan wel 'aan de andere kant' staan. En ook al lijkt dat misschien niet zo'n grote stap; voor mij is die dat zeer zeker wel...
Een kleine 10 jaar geleden zette ik m'n eerste onzekere stapjes in de reclamewereld. Ik mocht bij LDV starten en daar was ik toen ongelooflijk blij om. Toen ik bij LDV begon was ik 'nummer 47' en toen ik er 4 jaar later wegging, was ik 'nummer 78'. Het waren de gloriejaren van de reclame. Geen pintje in 't café op de hoek als we een pitch hadden gewonnen, maar een fanfare die ons naar een boot begeleidde, die ons op z'n beurt naar onze feestbestemming bracht. Geen weekend Ardennen met 10 op een kamer in slaapzakken, maar een vlieger vol LDV-ers met bestemming Mallorca. Het was me wat... Maar die cadeaus kwamen niet voor niks. Er werd KEI-hard gewerkt. Je leefde voor je werk. Werken om te leven was nog nooit in iemand opgekomen. Ik kwam aan op m'n werk om 9u en vertrok er pas weer 12 uur later. Maar dat nam je er allemaal bij want 'je werkte in de reclame'!
Een andere keiharde realiteit in de reclame is dat als klanten gaan, ook mensen moeten gaan. 7 maanden zwanger en ontslagen. Het heeft alle zelfvertrouwen uit m'n lijf gerukt. Soms betrap ik mezelf er nog op hoe bescheiden ik ben geworden als het op werk-kunnen aankomt... Ik heb me er vaak heel goed gevoeld maar soms ook heel erg klein.
Ik heb ook 2 jaar bij Ogilvy in Brussel gewerkt. Als ik daaraan terugdenk, word ik nog steeds onpasselijk in elke vezel van m'n lijf. Ik werkte me rot en de stapel shit werd met de dag alleen maar groter. Ik zag Nika enkel nog bij het slapengaan en ook de afstand tussen Dennis en mij was vaak groot. Letterlijk en figuurlijk.
Pas op, je doet niks voor niks; alles gebeurt met een reden. Ik was nooit geraakt waar ik nu sta, als ik dit pad niet stap voor stap had bewandeld. Maar het heeft veel van me gevergd en daar ben ik me nu achteraf heel erg van bewust.
De laatste 2 jaren - sinds ik bij Satori ben gestart - heb ik eindelijk wel een goed evenwicht gevonden tussen werk en privé. Naar mijn persoonlijk gevoel heeft dat te maken met de grootte van het bureau. Grote bureaus hebben grote klanten. En grote klanten hebben grote eisen met grote urgenties. Kleinere bureaus hebben kleinere en beter in te plannen projecten. De rust was dus min of meer tot mij gekomen.
Maar toen begon stilaan de onrust binnenin te groeien. Ik voelde dat ik toe was aan iets anders. Mijn lijf was moe van de frustraties: frustraties over klanten die basically maar één ding willen nl. 'hun logo zo groot mogelijk', die een packshot met "Mmm lekker!" eronder zonder gêne 'een creatief concept' noemen, die full-time de aandacht opeisen maar niet begrijpen dat ze daarvoor moeten betalen. Klanten dus. Maar ik was ook de eeuwige account-creatie-discussie beu. Een strijd die ogenschijnlijk PER DEFINITIE diende gevoerd te worden bij elke creatieve review en waarbij vaak vergeten werd voor wie we dit nu eigenlijk deden - oh ja, voor onze klanten; die frustrerende klanten. Cirkel rond! ;-)
Ik overdrijf misschien een beetje. Maar de sexyness waarin de buitenwereld het reclamewereldje heeft gemanteld, is echt geweldig overdreven. Het is een harde wereld, waar elke dag hard gestreden wordt: om het winnen van een stukje budget, om het in leven houden van een broos maar briljant idee, om het behoud van je plek bij het verlies van een klant, om het behoud van je bureau bij het verlies van een gróte klant. En dat strijden was ik een beetje moe.
Nu ben ik niet zo naïef om te denken dat er hier en daar geen bruin plekje in dat gras van de overkant zit. Wat ik er wel hoop te vinden is stabiliteit. En een net-iets-langere-termijn-policy dan wat ik de laatste jaren heb mogen ervaren.
En dus zeg ik heel bewust 'adieu reclame', want 'au revoir' zou gelogen zijn...