Over appels en schoolbomen

Ongelooflijk hoe een mens in no time van één gewoonte in een andere overstapt, bijna zonder actieve bewustwording. Ik ben nu een kleine week terug aan 't werk na 6 weken huisvrouwen en 't lijkt alweer bijna of het nooit anders is geweest. Nika is na 2 weken vakantie ook weer aan haar plichten begonnen en ik voel dat dat bij haar minder geleidelijk aan gaat. Ze slaapt onrustiger (ik vind haar steevast ondersterboven in haar bedje als ik voor 't slapen nog eens ga piepen), ze werd vannacht roepend wakker (ze had toch zó slecht gedroomd...) en staat regelmatig slechtgezind op. Met de nodige afleidingsmanoeuvres slaan we ons steeds wel door het ochtendritueel, maar ik vind het een triestige constatatie dat ze nu al met zoveel tegenzin aan haar verplichtingen voldoet. Ze is gewoon graag thuis. En als ik heel eerlijk ben: ik ook. Wij tweeën zouden nog al eens scoren: moeder en dochter samen met hun stempelkaarten voor 't leven aan de dop ;-))
Misschien keert het tij nog wel eens; ik hoop het oprecht voor haar. Maar als ik zelf terugkijk op mijn schooltijd was een groot deel ervan toch afgetekend met een hele dikke lip hoor.
Hopen maar dat deze appel net iets verder van de boom valt...