Ik ben moe. Ik ben nochtans heel vroeg onder de wol gekropen gisteren. Maar de moeheid zit dieper dan dat vrees ik. Na wat oorzaak-piekeren denk ik te weten waar de boosdoener zich schuilhoudt. Sinds ik zo met mijn nek sukkel, slaap ik 's nachts slecht. Na een kwartier dezelfde houding krijg ik pijn en moet ik me verleggen en elke keer als dat gebeurt word ik daar wakker van. Heel even maar telkens, maar 30 keer heel even is best wel heel vaak. En moe zijn heeft zo zijn gevolgen... Zo merk ik dat ik overdag vaak futloos ben en 's avonds terug regelmatig voor de televisie in slaap val. Het gebeurt ook dat ik zo suf in de auto zit, dat ik me bij aankomst op bestemming begot niet meer kan herinneren welk traject ik heb afgelegd. Die vermoeidheid uit zich ook naar mijn dochter toe: positief in de zin dat ik altijd heel erg 'flodder' ben als ik moe ben, negatief in de zin dat ik minder geduld heb als ik moe ben.
Dus voel ik me vandaag op en top herfst. En kijk ik er al naar uit om straks samen met Nika onder een dekentje te kruipen voor de televisie. Zij met haar knuffel Vlekje - die vanaf vandaag thuis moest blijven van de juf "want daar zijn we nu stilaan toch wat te groot voor aan 't worden he Nika?" (drama bij mijn arme kleine schat). En ik met haar als knuffel. Ik haal wellicht het einde van Kaatje niet ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten