Laatste werkdag

Vandaag is mijn laatste werkdag; vanaf morgen ben ik 2,5 weken in vakantie!
En die laatste werkdag is altijd een beetje een speciale werkdag. Onder invloed van een gezonde dosis stress duw ik de laatste openstaande dingen erdoor en rond ik af wat ik afronden kan, zodat de berg die achterblijft voor de collega's tot een mini-hoopje gereduceerd wordt. Ik ruim mijn bureau op, kuis mijn mailbox uit en rond gestaéndardiseerd elk mailtje af met de zin "Vanaf morgen ben ik met vakantie tot 4 oktober." Tenslotte nog de out of office instellen en B.A.T.S. - afsluiten!
Het gevoel dat me dan overvalt als ik in de auto stap, is bijna niet te omschrijven. Ramen open, radio op 10, Dennis bellen en heel hard door de telefoon roepen "'t Is vakantie!!!!!!!!!!!" Zalig...
Dus als je 't goed vindt, doe ik nu nog effe door, zodat ik op mijn laatste dag geen overuren moet draaien ;-)
Ik beloof plechtig dat ik blog-gewijs nog afscheid van jullie neem voor ik vertrek!

Over oude apen

Communicatie is voor sommige mensen geen evidentie. Dat moet ik alleszins toch regelmatig constateren. Als je zelf een communicatief persoon bent, is het gegeven 'communiceren' een zuivere evidentie en is non-communicatie gewoon ronduit frustrerend. Ik kan probleemloos stellen dat mijn man tot het non-communicatieve soort behoort. Dat uit zich onder andere in:
- Een wekelijkse update via mail van hem ontvangen met een overzicht van onze plannen van de komende dagen en weken
- Aan de toog van één van zijn vrienden moeten vernemen dat hij naar Canada gaat skiën
- Op een blad aan de muur in de tennisclub moeten ontdekken dat hij voor DRIE reeksen is ingeschreven op het clubkampioenschap
- Bij het inladen van de tenniszak moeten constateren dat hij die avond dus blijkbaar niet thuis zal zijn ("Maar dat had ik toch in mijn overzichtsmail gezet??")
- Niet praten na een ruzie maar gewoon zo lang wachten tot alles hopelijk vanzelf overwaait. Afin, ik kan nog wel even doorgaan...
Héél lastig als je zelf een prater bent. Het maakt me soms helemaal C.R.A.Z.Y. moet ik zeggen. Je kan blijven hopen dat na een zoveelste discussie op dat vlak effectief een aantal zaken gaan veranderen. Maar gezien teleurstelling eigenlijk ook nogal vermoeiend is, moet ik me er misschien once and for all toch maar eens bij neerleggen. Dus onder het motto 'Je moet een oude aap geen smoelen leren trekken', besef ik dat dat soort dingen nooit anders zullen verlopen casa Fordel en deel ik 'Fordel-gewijs' via deze weg even mee:
- Dat als je mij vanavond mijn sjakosh ziet nemen, dat wil zeggen dat ik een pint ga drinken op Lint jaarmarkt
- En dat ik volgend jaar ook best wel eens een week met een vriendin onder een Caraïbische boom wil gaan liggen
- En dat Nika morgen haar gele broek met paars bloesje mag aandoen
- En dat je schoonzus vorige week bevallen is van een achtling ("Had ik je 9 maand geleden toch in mijn overzichtsmail gezet??")
Wauw, lucht DAT even op seg! ;-)

Moe vanbinnen

Ik ben moe. Ik ben nochtans heel vroeg onder de wol gekropen gisteren. Maar de moeheid zit dieper dan dat vrees ik. Na wat oorzaak-piekeren denk ik te weten waar de boosdoener zich schuilhoudt. Sinds ik zo met mijn nek sukkel, slaap ik 's nachts slecht. Na een kwartier dezelfde houding krijg ik pijn en moet ik me verleggen en elke keer als dat gebeurt word ik daar wakker van. Heel even maar telkens, maar 30 keer heel even is best wel heel vaak. En moe zijn heeft zo zijn gevolgen... Zo merk ik dat ik overdag vaak futloos ben en 's avonds terug regelmatig voor de televisie in slaap val. Het gebeurt ook dat ik zo suf in de auto zit, dat ik me bij aankomst op bestemming begot niet meer kan herinneren welk traject ik heb afgelegd. Die vermoeidheid uit zich ook naar mijn dochter toe: positief in de zin dat ik altijd heel erg 'flodder' ben als ik moe ben, negatief in de zin dat ik minder geduld heb als ik moe ben. 
Dus voel ik me vandaag op en top herfst. En kijk ik er al naar uit om straks samen met Nika onder een dekentje te kruipen voor de televisie. Zij met haar knuffel Vlekje - die vanaf vandaag thuis moest blijven van de juf "want daar zijn we nu stilaan toch wat te groot voor aan 't worden he Nika?" (drama bij mijn arme kleine schat). En ik met haar als knuffel. Ik haal wellicht het einde van Kaatje niet ;-)

Wacht maar, ik kleur je PAARS!

We hebben er lang op moeten wachten. De ene na de andere valies werd gepakt. Heel Facebook vol stralende vakantiefoto's. Bruine snoeten. Uitgeruste gelaten. Berichten over tropische temperaturen, terwijl ik van achter mijn computer op 't werk mijn auto op de parking voorbij zag drijven. Ik heb jaloezie-gewijs zowaar alle kleuren van de regenboog gehad. Van aftellen was helemaal geen sprake; daarvoor was 20 september nog veel te ver weg.
Maar nu is 't ermee gedaan: MIJN toer om mijn entourage paars te kleuren! En hoe mottiger het weer hier wordt, hoe groter mijn hartsprongen worden bij de gedachte aan wat ons allemaal te wachten staat: Ik denk zwembad-met-goed-boek. Ik denk kamer-met-zeezicht. Ik denk feta-en-Uzo. Ik denk stralende-dochter-met-bruine-rug-en-witte-poep. Ik denk qualitytime-met-man. Ik denk niks-moet-alles-mag. Ik denk en ik droom weg...
We zijn slechts 12 dagen verwijderd van het heerlijkste gevoel van 't jaar: vakantiegevoel!
Ik denk dat ik deze keer eens een knipkalender voor mezelf maak. Een kleintje dus, met 12 strookjes. En helemaal boven schrijf ik in 't groot: "Kos, the Fordels are coming!!!"
  

Over ochtendmensen

Wij zijn geen ochtendmensen @ Casa Fordel. Ons bedje is 's morgens onze dikste vriend. Nika is elke (werkdag-)ochtend rond 7.15u wakker en dan belonen we haar "Ik ben waaaakkeeeeeerrr!"-kreet telkens met een warme "Kom maar naar het knuffelbeeeed!" Ze schaart haar zachte warme lijfje dan tegen me aan, steekt haar voetjes tussen m'n knieën en vraagt dan slaperig "Mag de televisie op?". En zo stelen we samen een half uurtje tegen mekaar gevleid. Heerrrrlijk! Je begrijpt dat moeten opstaan dan aanvoelt als voor een jaar afscheid nemen op Zaventem airport...
Ik probeer soms nog even met "ik zou géld geven om te mogen blijven liggen", waarop Dennis dan streng antwoordt "je hébt geen geld", en dan is er geen ontkomen meer aan: de douche in en de dag beginnen. Het begint bij mij soms zelfs de dag ervoor al: als ik weet dat ik er vroeg uit moet, smaakt de avond me plots al niet meer. Vroeger was de nacht van donderdag op vrijdag vaak zo'n uur of 4 te kort en daar trok ik me geen botten van aan; vrijdag werd dan gewoon zombie-dag. Dat kan ik nu dus echt niet meer he. Als een moe van tachtig ga ik plichtsbewust - op vlak van tijd toch alleszins; het alcoholgedeelte heb ik nog niet helemaal onder controle - vóór 1u in m'n bed zodat ik toch nog een aangename 7uur slaap kan vangen.
Ik vraag me soms af hoe dit ritueel moet gaan bij mensen die écht vroeg opmoeten, zelfs voor de zon op is of zo - stel je voor! Ik zou wellicht elke ochtend overgeven van ellende. Ik geloof ook niet dat zoiets went; je bent een ochtendmens of je bent het niet.
I've never been one; will never be one. Simple as that.

Ready for take off

Nauwkeurig de kleedjes gekozen, koekendozen en brooddozen gevuld, knuffel Vlekje snel toch maar in boekentas gestoken en hop... vertrokken voor de grote dag.
Ik moet toegeven dat ik zelf ook best wel zenuwachtig was. Al uitte zich dat bij mij niet in drukke kletserij zoals bij mijn dochter, maar eerder in een ietwat lage irritatiedrempel.
Achter de hoek van de school probeerde Nika nog even met een stille "Ik wil eigenlijk echt niet naar school gaan hoor." Maar er was geen ontkomen aan, ondergaan was de enige optie. Ze hield nog even haar adem in, kwam nog eens terug voor een extra rondje schoolpoort-kussen en hup... daar ging ze. Eerst een blij-weerzien-knuffel voor de oude juf, en dan haar breedste zie-eens-hoe-leuk-ik-ben-glimlach voor de nieuwe juf. Ze was gelanceerd. Alleszins, dat hoop ik toch.
Ik heb voor de zekerheid toch ook maar even mijn liefste glimlach naar mijn baas toe bovengehaald om toestemming te krijgen haar voor één keertje te mogen gaan afhalen bij het gaan van de schoolbel. Ik wil haar verhalen als eerste uit haar mondje horen. Tenminste als ze in het nieuwe schooljaar voor de verandering eens zin heeft om meer te antwoorden dan "niks" en "dat weet ik niet meer" uiteraard... ;-)