Ik ben mezelf de laatste dagen een aantal keer tegengekomen...
Van het ene moment op het andere rijd je plots non-stop op het linker rijvak, zonder je voet van het gaspedaal te halen. Je waant je superwoman, denkt dat je nog 20 bent, dat stress jouw vijand niet meer is en zegt zonder aarzeling 'ja' op al wat je pad kruist.
En voor je 't goed en wel beseft zit je met een mailbox die z'n eigen leven begint te leiden, een agenda waar zelfs geen gat om te plassen meer in zit, 3 tennismatchen op één dag, een reünie, twee trouwfeesten en een verjaardagsfeest op één weekend, een washok waarvan de vier muren bol staan en een dochter die je bij thuiskomst ziet denken "wie was die vrouw ook alweer?"
Aanvankelijk ga je gewoon. Vervolgens onder-ga je. Om dan eindelijk tot het besef te komen dat het hoogtijd is om even te a.d.e.m.e.n. voor er überhaupt niets meer gaat.
Straf toch hoe een mens na al die jaren toch nog niet geleerd is. Dat je nog steeds eerst OVER die grens moet gaan, om dan pas te beseffen waar ze ook alweer lag.
Gelukkig komt net op dat moment die heerlijke tweewekelijkse vrije woensdag. Waar de stilte de ogen opent en hoofdzaak weer van bijzaak onderscheidt. Waar even-niets-doen instant rust brengt en besef van geluk.
Want een gelukzak ben ik nog steeds. Het leven trakteert me elke dag opnieuw!
Ik moet alleen hoogdringend beseffen dat je dat geluk in je eigen handen draagt. En dat je er beter elke dag een klein stukje van proeft, in plaats van het allemaal op te sparen tot je weer eens 5 minuten tot rust bent gekomen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten