De zon deed me fietsen naar de boer, op zoek naar verse groeten. Eén dag 20 graden en ik zag mezelf al met een mand volrode tomaten en reuze-courgetten naar huis fietsen (de witloofsoep heeft uiteindelijk ook gesmaakt hoor).
Thuis aangekomen was de lentegekheid compleet.
Met de kuiswaanzin van een échte, trok ik mijn gebloemde botten aan en toverde samen met mijn nieuwe beste vriend Kärcher mijn grijze steen weer om in blauwe. Na een half dagje spuiten (ge kunt niet geloven hoe verslavend zo'n machien is - letterlijk alles wat mijn pad passeerde, moest aan de druk geloven) was ik de voldaanheid zelve en plofte intens content met een glas rosé naast de man neer, onze snoeten naar de avondzon gericht. We aanschouwden onze achtergevel - waar recentelijk een nieuw huis is tegen gezet - en begonnen compleet onverwacht te mijmeren over wat we anders zouden gedaan hebben, mochten we dit en dat op voorhand hebben geweten. Anders aan ons huis welteverstaan - we zouden het wel gezellig houden...
En zo bracht de vroege lentezon de strafste architecten in ons naar boven en droomden we hardop over grotere dressings, een extra bureauruimte en een beter geslaagde keuken.
"Jij hebt toch altijd 'een projectje' nodig?" opperde de man. Een stelling die ik niet kon ontkennen. Projecten geven mij namelijk altijd vitaminen. "Wel, maak daar dan maar je nieuwe projectje van", besloot hij toen. Gezien luisteren en volgen mijn 2 key-eigenschappen zijn, zal ik me hier dan maar eens een keertje over buigen.
Het moet gezegd dat ik het donkergrijze vermoeden koester dat de redenen van mijn man's gulle voorstel een andere verborgen doelstelling hebben. Hetzij: "Zoek maar uit blondie; tegen dat jij doorhebt dat we de lotto niet gewonnen hebben en onze achtergevel mooi blijft zoals hij nu is, is er weer een gevitamineerd jaar gepasseerd". Hetzij: "Denk maar na over je huis veranderen, dan verdwijnt de focus op andere dingen veranderen." Zoals je man. Bijvoorbeeld.
Ik negeer die pistes. Mijn bril is roze. Mijn glas halfvol.
Dus bij deze: aanschouw onze achtergevel nog ns goed.
In mijn hoofd is hij namelijk al onherkenbaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten