Ons onder-vrienden-shortski-tripje was werkelijk van ongekende hoogte dit jaar.
Het ene moment zit je nog achter je bureau en het andere moment sta je op je latten. Onder een stralende zon. Op pistes die zo verlaten zijn dat je je op een schoolspeelplaats op zaterdag waant...
Ik heb me daar echt intens gelukkig gevoeld. Heerlijk om eens even alleen maar je zelf te moeten zijn. Geen hond om rekening mee te houden - letterlijk én figuurlijk.
Nika dacht er bij vertrek even anders over. "Waarom kiezen jullie niet gewoon een 'clubje' waar wél kindjes binnen mogen?" Ik ga uiteraard niet de stoere uithangen en claimen dat er geen kind mijn gedachten gepasseerd is. Die mama-knop zet je zomaar niet uit. Maar hij stond wel even op stil. En dat heeft verschrikkelijk veel deugd gedaan... Vermits dit editie 2 was, mogen we ondertussen al van een 'traditie' spreken. Eentje die als 't van mij afhangt nog vele jaren mag aanslepen.
Toen dochterlief haar warme lijfje vanmorgen tegen me aankrulde en halfslapend "mama'tjeeeeee" fluisterde, was ik weer helemaal terug. Met m'n gedachten nog in de bergen, maar met m'n hart nergens anders dan in Lint.
Life's beautiful, ik zweer het je...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten