De dag thuis en de gezelligheid die daar telkens weer mee gepaard gaat, heeft me traditiegewijs weer eens tot mijmeren gebracht.
Ik had net weer de allergezelligste avond met m'n zus, waar ik met de jaren alleen maar dichter naartoe groei. En naast de werk-koetjes en potentiële-nieuwe-lieven-kalfjes (van m'n zus dan wel-te-verstaan), was er ook een momentje van stilstaan-bij-de-dingen-des-levens. Stilstaan bij 't verdriet dat soms achter veel te korte hoekjes staat te wachten.Bij 't gemis dat maar moeilijk een plaatsje krijgt. Snoeihard beseffen dat niks in een mensenleven evident is. Dat werk maar werk is. En dat we blij mogen zijn dat we een job hebben. En dat als die onze frak dan eens uithangt, we dan alsnog blij moeten zijn dat 't dat maar is waarover we eens mogen zagen.
En nu het enkel nog ik en m'n (vierde) glas wijn is, én Ed Sheeran, die ondertussen voor de 27ste keer gok ik over zijn lego house aan 't zingen is (en nee, ik ben 't nog niet beu - ik denk niet dat ik dat nummer ooit beu word) - zoekt m'n binnenkant z'n weg naar buiten. Ik word klein als ik naar de foto van m'n lieve buurman kijk, de grote schat die ik nooit meer ga zien. Ik dwing mezelf tegelijkertijd om het geluk waarmee ik omgeven word, met man en macht te omarmen. Niets is evident. Zorgeloosheid is de grootste luxe die een mens kan en mag ervaren. Wat nu is, kan morgen anders zijn. En anders is niet altijd beter.
Ik hou zo lang als ik kan vast aan elk van die die geadachten en laat Ed nog één keer zingen:
"It's dark in a cold December, but I've got you to keep me warm.
And if you're broken I will mend you and I'll keep you sheltered
from the storm that's raging on now."
En dan is het hoogtijd om de lichtjes uit te doen.
Genoeg gemijmer voor één dag...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten