Gebroken kinder-moederhart

Nika's moederhartje is voor 't eerst in haar jonge leventje gebroken...
Vorig weekend constateerden we dat het konijnenhok op een kier stond. Voor het kotje zat Snuffeltje breed grijnzend van het verse gras te genieten. Maar Snoesje, het meer-op-avontuur-uit-konijntje was nergens te bespeuren. Een heuse zoektocht werd aangevat, buren en familie werden opgetrommeld, leaflets met een hoopvolle 'Vermist'-boodschap werden dezelfde dag nog aan palen geplakt, in brievenbussen gestopt en zelfs tot bij de bakker gedragen.
Sindsdien geen spoor meer van onze kleine wit-zwart gevlekte vriend...
Nika wil de moed niet opgeven. Ze blijft nog elke dag hopen haar in onze tuin aan te treffen. Maar telkens er weer een vruchteloze dag verstreken is, zie ik haar onzekerheid groeien. En als de zoveelste regenbui op onze straat neerklettert, zie ik haar kleine moederhartje steeds banger worden. Ze overspoelt me met vragen als "Kunnen konijntjes uit plassen drinken?", Waar zou Snoesje nu schuilen?" en "Kan ze wel in de wilde natuur overleven?"
En ik ben in dubio... Want waar geen hoop meer is, moet je er ook geen creëren.  En ik ben ook geen voorstaander van blazen-wijsmaken. Maar je vertelt zo'n kleine pruts toch niet dat haar grootste bezit nooit meer gaat terugkomen omdat ze wellicht de weg kwijt is of het pad van een sluwe vos is gekruist?
Dus vraag ik me samen met haar luidop af "Waar zit die kleine Snoes nu toch?". Kijk ik nog steeds in de weien rondom me als ik de hond uitlaat. En wordt m'n hartje mee klein bij de gedachte aan dat kleine diertje in de pletsende regen. 
Omdat een beetje naïef zijn soms berustender is dan een beetje realistisch zijn.
Waar je ook bent kleine Snoes; het ga je goed. Er wordt in de Vijfboomkensweg nog heel vaak aan je gedacht...