Maar wat wel anders was dan anders, was het besef - dat bij het afzetten aan de schoolpoort plots in me opkwam - dat de vakantie en alle zaligheid die daar bij te pas komt, nu officieel voorbij is.
Zolang er niks moet (behalve zorgen dat je op één of andere manier uit je bed geraakt 's morgens om te gaan werken), blijft het vakantiegevoel nog nazinderen. De avonden zijn lekker lang en de avondklok is nog niet geactiveerd. Het geregel staat op een laag pitje en de zorgeloosheid bereikt ongeziene hoogtes. We gaan van het ene feestje naar het andere en ervaren het allemaal 'gezellige drukte'. Want alles wat onder de paraplu 'zomer' valt, daar krijg je zelden genoeg of teveel van.
Dus toen de schoolbel deze ochtend ging, voelde ik een plotse doef in m'n maag. Het besef overviel me als een nacht die uit het niets de dag overmeestert:
We moeten weer in de pas gaan lopen. Agenda's worden plots weer puzzles. Avonden worden met elke dag korter - te kort. En de avondklok, die gaat met grote ernst opnieuw aan het tikken.
Officieel duurt ie nog tot 21 september, maar ik neem nu al een beetje afscheid:
Vaarwel zomer van 2013.
Ik heb lang op je gewacht, gewéldig hard naar je uitgekeken en met elke minuut van je genoten.
Je was een fijne vriend...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten