Triest

't Zijn triestige dagen, ik kan het niet anders zeggen. 
Alle telefoontjes en gesprekken die ik de laatste dagen heb gehad, waren allemaal geladen met droevige verhalen. Een vriendin zo oud als ik moet aan de chemo. Mijn andere vriendin, wiens bakje al overvol miserie zat, heeft nu misschien ook van die vieze cellen in haar lijf. Mijn buurvrouw kan alleen nog maar hopen op wat quality time met haar papa, want de schade aangericht door diezelfde vieze cellen is onomkeerbaar. Mijn mama loopt helemaal verloren aan zee nu ze daar voor de eerste keer zonder haar vriendin zit, die begin dit jaar de strijd tegen de vieze cellen verloren heeft. "De charme is van 't zeetje af nu zij er niet meer is", zei ze me gisteren nog, terwijl de tranen van haar wangen liepen... Ik zie mijn buddy met heel haar kunnen vechten om haar nieuw samengesteld gezinnetje samen te houden en ik zie hoe het elke dag een stukje meer aan haar vreet. En ik voel de wanhoop en de leegte in de stem van mijn vroeger klasgenootje, die niets liever wil dan mama worden en doodmoe is van 't strijden en van de eindeloze reeks teleurstellende berichten.
Het raakt me één voor één zo diep dat ik er een beetje moedeloos van word. Je kan natuurlijk niet het leed van de hele wereld dragen, dat weet ik wel. Maar als verdriet zo dicht in je buurt komt, kan het niet anders dan dat je er een stukje van overneemt en met je meedraagt. En ik zou wellicht beter mijn goeie vibes terugsturen, want aan mee-treuren heeft niemand wat. Maar als die berg miserie op één week tijd op je oprit wordt uitgekapt, heeft de bezemwagen het best wel moeilijk om uit zijn garage te geraken...