Excuse-me-je, quoi

M'n kop zit vol en m'n lijf is leeg. Resultaat van een serie byzonder ongezellige dagen.
Alles kan zo simpel zijn en geluk is eigenlijk echt niet zo ver te zoeken. Maar MAN wat kunnen dingen ook zo ongelooflijk onnodig gecompliceerd zijn...
Overal goed willen doen en de volle wind vanvoor krijgen. Proberen discussies te vermijden en er toch een volle lading van in je bak krijgen. Zo unfair vind ik dat...
Ik besef dat ik niemand vrolijk maak door hier een hele post bij mekaar te zagen, maar het is uiteindelijk toch 'mijn hoekje' he; 'mijn plekje waar ik af en toe eens helemaal mezelf kan zijn'. Well, this is me at this very moment. Excuse-me-je, quoi.
Dus wie in deze druilerige tijden op zoek is naar een streepje zon, surft vandaag wellicht beter naar de last minute pagina van jetair.be ipv naar voornika.blogspot.com ;-)

Over de twee liefste mensen van de hele wereld

Heb ik je al eens verteld over de 2 liefste mensen van de hele wereld, mijn pepe en toto? Ik dacht het niet he... Om een goed beeld te kunnen schetsen van de grootte van mijn liefde en de wortels van die liefde, moet ik even terug in de tijd. Want als herinneringen tot helemaal in je kindertijd teruggaan en je nog steeds één voor één vullen met blije nostalgie, dan is 't teken dat het echt diep zit...
Elke vrijdagavond was voor mijn ouders feestavond, want dan hadden ze hun wekelijkse stap-avond. Elke vrijdagavond was voor mij feestavond, want dan mocht ik naar mijn pepe en tant'Odilleke (die 'toto' is er pas gekomen, toen ons Britt er maar niet in wilde slagen de 5 lettergrepen goed na mekaar te zeggen en daarom besloot met een korte maar krachtige "to-to!" haar gat te vegen aan een voor mij reeds 6 jaar bestaande waarde). Soit, vrijdagavond dus. Telkens we het bruggetje over de Schoten-vaart over reden, begon het bij mij al te kriebelen. Moeilijk om echt te duiden wat het nu juist was dat me daar zo gelukkig maakte, al moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat het hoge verwennerij- en afluizerij-gehalte er wel voor een haar tussenzat. Als ik op zaterdagochtend mijn eerste lego-huis van vele modellen die dag klaarhad, maakten we ons klaar om naar de markt te gaan; mijn wekelijkse afluis-trip. Eerst langs het snoepkraam voor een grote zak bollen, zo van die ronde rode met een witte zuur-laag, waar je oorspier zo helemaal van samentrok. En dan naar mijn favoriete plek: het plaatjes-kraam. Elke week mocht ik mijn favoriete singletje uit de 'BRT Top 30' kiezen. Mijn eerste exemplaar ooit was 'The promise you made' van Cock Robin; still one of my favorites. Ik weet nog alsof het gisteren was dat mijn mama me opbelde en blij verkondigde "Kimpie, je hebt vandaag een zusje gekregen!" waarop ik antwoordde "En ik heb juist een chocolade trein gekregen!" Om dus maar even te schetsen hoe onverstoorbaar ik was als ik in Schoten verbleef...
Ik zie nu nét hetzelfde gebeuren bij ons Nika. Het eerste wat ze doet als ze aankomt in Schoten is al haar kleren uitschieten om haar aftands prinsessenkleed aan te trekken, en vervolgens een 'verrassing' (haar woord voor een snoepje) af te luizen. Dan haalt ze de 'juwelendoos' boven en is ze helemaal door het dolle heen als toto de prinsessenkroon opheeft (lichtjes scheefgezakt en met bijpassende mimiek) en pepe de armbanden als oorringen draagt (ik geef je op een briefje dat de combinatie hiervan met zijn kale knikker een spektakel is! ;-)). En zij doen het op hun beurt allemaal met een grote glimlach en met een hart dat overloopt van liefde.
Misschien komt het doordat ze zelf geen kindjes hebben gehad, dat ze ons altijd extra in de watten hebben gelegd, wie weet... Wat ook de oorzaak is van die eindeloze goedheid en grenzeloze behulpzaamheid, ik ben jullie er heel erg dankbaar voor. Jullie zijn voor mij het levende bewijs dat door en door goeie mensen écht bestaan. Loveyalots... xxx

Mijn god, wat zie ik je graag...

Of het nu met je te korte japonnetje is
waar eigenlijk een broekie bij hoort
dat ik echter weiger aan te doen
omdat het japonnetje anders niet meer te kort is...

Of het nu met je aftands prinsessenkleed is
waar de palletten van afvliegen bij elke zwier die je maakt
en waarmee je me steeds weer verbaast
over hoe groot je wordt...

Of het nu in je badpakje is
waarvan de iets langere pijpjes niet kunnen voorkomen
dat het steevast zo schattig in je poepje kruipt...

Of het nu met je allerliefste glimlach is
of met je dikste pruillip
Met tanden of "met zonder tanden"
zoals je zó schattig zegt dat verbetering buiten kijf staat...

Hoe je er ook bijloopt
en of het een zicht is of niet
Het brengt me allemaal even erg in vertedering
Ik zie het allemaal even graag
Mijn god, wat zie ik je graag...

Over 'thuis komen'

We zijn gisterenavond na een uitgeregend lang zee-weekend met ons drietjes terug naar huis gekeerd. Het deed me ongelooflijk deugd om even terug in mijn eigen zeteltje te gaan zitten en in mijn eigen bedje in slaap te vallen. Niet alleen omdat de zee-bedjes me de laatste weken een zevenvoudige hernia hebben aangesmeerd, maar ook omdat het gewoon tijd werd om weer eens even samen 'thuis' te zijn, in onze natuurlijke habitat.
Het klopt dat je soms even 'weg' moet zijn om dan dubbel en dik te genieten van 'thuis komen'.
Ook Dennis en ik zijn weer even een beetje 'thuis gekomen'. Er was de laatste tijd een grote afstand tussen ons waarvan ik de oorzaak niet meteen kon beduiden; zo'n vicieus cirkeltje waar we maar niet uit schenen te komen. Misschien zat mijn slechte fysieke toestand met bijpassend humeur er wel voor iets tussen, misschien was 't gewoon relatie-pruimentijd, who knows... Zaterdagavond zijn we samen aan zee op stap geweest en we hebben ons echt heerlijk geamuseerd: gelachen, gedanst en arm in arm met een stuk in ons klos naar huis gewaggeld. Moest ik mezelf niet zijn geweest maar een buitenstaander, had ik wellicht gezegd: "Kijk eens daar; al 13 jaar samen die twee, en nog altijd zo'n schoon koppel!" Ha! ;-)
Vasthouden dat gevoel, even tot rust komen nu en dan duimen dat we nog een paar stralen zon op ons dak krijgen in ons laatste lang weekend aan zee...

Het Remi-syndroom

Ik denk dat nu zowat heel mijn entourage met vakantie is. Alleszins, zo voel het toch aan. Het Remi-gehalte is dan ook bijzonder hoog. Het verbaast me dat er op de E19 überhaupt nog auto's rijden; je zou denken dat iedereen nu zo wat op zijn Zuidfranse of Griekse vakantiekrent ligt. 't Zullen wellicht de laatste suckers zijn die gauw op een diefke ook nog met hun met valiezen beladen bakken richting zon tenen. Doe maar hoor! Hier moet je niet zijn! 
Ons verlof komt nog, I know. Dus 'k mag niet bleiten, I know. Ik vond het vroeger trouwens altijd net zo fijn om met vakantie te vertrekken op het moment dat iedereen terug was. En dan een dikke tong uitsteken. Maar nu zou ik geld geven om tegelijk met de rest van de meute te mogen vertrekken en de leegte de rug toe te keren. 
We hebben ook al genoten aan zee hoor, daar mag ik niks van zeggen. Dat wekelijks wederkerend dichtbij-vakantie-moment is telkens opnieuw super gezellig. Maar ik ben nu eigenlijk heel erg toe aan the real stuff. Gewoon onder ons drietjes, de pist in.
Er zit helaas niks anders op dan geduldig mijn toer af te wachten. In tussentijd vraag ik steevast namen van eenieders vakantieverblijfplaats en google ze vervolgens, ik vraag namen van hotels en bekijk er kwijlend alle afbeeldingen van, om vervolgens te gaan overgeven van jaloezie. Ik voel namelijk dat ik deze confrontatie nodigheb in mijn verwerkingsproces...
Dus heb je plannen waar ik toevallig misschien nog niet van op de hoogte was, smijt ze dan gewoon op de hoop en vergeet vooral niet alle smerige details zoals "en het zwembad kijkt uit over de zee" toe te voegen. Ik vreet ze op als een hongerige tijger!

Dating voor gevorderden

Gelukkig is er niet alleen maar slecht nieuws aan blogfront!
Een aantal van mijn single vriendinnetjes beginnen stilaan hun dating-tentakels terug boven te halen. En dat doet me gewéldig veel plezier!
Het kan even duren voor een vrouwenhart min of meer geheeld is, maar als 't dan eindelijk zover is, straalt het gewoon van hun gezichten af - heerlijk!
Maar tegelijk met het optimisme, bekruipt hen ook meteen een immens onzekerheidsgevoel... "Een facebook-invite sturen of toch maar niet? Mijn gevoelens op sms of op mail (nee, live durf ik echt niet). Moet ik überhaupt eigenlijk wel eerst iets sturen; ik wil voor de verandering eigenlijk wel eens een man die MIJ achterna zit!"
Als je 20 bent lijken die dingen allemaal vanzelf te gaan. Maar tel er 15 jaar en een paar mislukte relaties bij en je krijgt een heel ander tafereel! Enerzijds lijkt het me heerlijk om op onze leeftijd op vrijersvoeten te zijn en met een grote smile en "I say a little prayer for you" op de achtergrond, je fachet voor de spiegel te maken. Anderzijds zou ik na 1 week waarschijnlijk mijn kas al opfretten van uitblijvende sms'en of dubieuze mails en andere spelletjes waar vrouwen als ik echt veel te oud voor zijn geworden...
Dus lieverds, my advice is straight and simple: Smijt jullie gewoon! Toon je van je beste kant - zijnde de gewéldige vrouw die ik ken - en veeg je gat aan dating-policies: Als je zin hebt om te mailen, mail gewoon (ook al was de laatste mail er ook eentje van jou). Zeg wat je voelt, ook al loop je daarmee het risico op teleurstelling (ermee blijven lopen is ook maar verloren energie). En moeten ze al je goedheid niet, hou ze dan asjeblief gewoon voor de volgende die ze wél waard is.
Go girrrls!!!!! ;-)))

Free as a bird

Vandaag is een goeie dag. De zon straalt en ik voel me goed!
Nu onze dochter nog aan zee is tot wij morgen zelf terugkeren, genieten Dennis en ik van een soort van puberale "vrijheid". Niet dat een kind in huis heben een last is; als je erin zit gaat alles vanzelf. Maar nu ze er zo eens even niet is, betrap ik mezelf erop dat ik echt wel geniet van het niet-hoeven-rekening-te-houden-met.
Ik blijf 's morgens een half uur langer liggen dan anders en ben dan zelfs nog een kwartier vroeger op 't werk! Ik hoef niet na te denken over wat we gaan eten; er komt wel iets uit de vriezer getuimeld, of we eten gewoon glazen boterhammen. Geen gekibbel over wie babysit van dienst is en wie een pintje kan gaan drinken: we gaan gewoon synchroon-gewijs op de lappen. Pfieuw!
En uiteraard, vijg als ik ben, tel ik de uurtjes al wel stilletjes af tot het weerzien morgenmiddag. Maar ondertussen voel ik me graag nog heel effe op en top vrije vrouw ;-)

Triest

't Zijn triestige dagen, ik kan het niet anders zeggen. 
Alle telefoontjes en gesprekken die ik de laatste dagen heb gehad, waren allemaal geladen met droevige verhalen. Een vriendin zo oud als ik moet aan de chemo. Mijn andere vriendin, wiens bakje al overvol miserie zat, heeft nu misschien ook van die vieze cellen in haar lijf. Mijn buurvrouw kan alleen nog maar hopen op wat quality time met haar papa, want de schade aangericht door diezelfde vieze cellen is onomkeerbaar. Mijn mama loopt helemaal verloren aan zee nu ze daar voor de eerste keer zonder haar vriendin zit, die begin dit jaar de strijd tegen de vieze cellen verloren heeft. "De charme is van 't zeetje af nu zij er niet meer is", zei ze me gisteren nog, terwijl de tranen van haar wangen liepen... Ik zie mijn buddy met heel haar kunnen vechten om haar nieuw samengesteld gezinnetje samen te houden en ik zie hoe het elke dag een stukje meer aan haar vreet. En ik voel de wanhoop en de leegte in de stem van mijn vroeger klasgenootje, die niets liever wil dan mama worden en doodmoe is van 't strijden en van de eindeloze reeks teleurstellende berichten.
Het raakt me één voor één zo diep dat ik er een beetje moedeloos van word. Je kan natuurlijk niet het leed van de hele wereld dragen, dat weet ik wel. Maar als verdriet zo dicht in je buurt komt, kan het niet anders dan dat je er een stukje van overneemt en met je meedraagt. En ik zou wellicht beter mijn goeie vibes terugsturen, want aan mee-treuren heeft niemand wat. Maar als die berg miserie op één week tijd op je oprit wordt uitgekapt, heeft de bezemwagen het best wel moeilijk om uit zijn garage te geraken...