Vervolg van de malaise

Vorige week vrijdag ben ik in m'n geheel in een lange smalle buis geschoven om mijn nek eens van de binnenkant te bekijken. Ik heb zonet mijn huisarts gebeld voor het verdict en de nekklachten hebben nu een officiële oorzaak gekregen. "Je hebt een discuskwetsuur op C5 en C6", luidde het. Hoe vreemd het ook mag klinken: ik was blij toen de dokter het woord "kwetsuur" uitsprak. We gaan eindelijk weten wat er nu moet gebeuren, dacht ik. Maar toen kwam deel 2 van zijn zin: "En daar is helaas niets aan te doen. Die kwetsuur zit daar en gaat niet meer weg. De ene dag ga je meer pijn hebben dan de andere en als de pijn heel erg is, neem je best iets in." Stilte. Dat was nu NIET echt het verdicht waar ik op te wachten zat... "Bovendien, zei hij, staat je nekprobleem los van je elleboogprobleem. Dat moet je binnen 2 weken maar eens bespreken met de in-ellebogen-gespecialiseerde-orthopedist." 
Ja wadde, verder van wal kan je niet staan me dunkt. Dus wacht ik opnieuw af. Tot mijn volgende afspraak met de volgende witte jas. En duim ik ondertussen dat mijn elleboogprobleem van een ander, wél aan te pakken slag is...

Met haken en ogen

Ik ben de laatste maanden een beetje in een fysiek sukkelstraatje beland. Ik hang letterlijk nog met haken en ogen aaneen. Ik heb de klachten van een tachtigjarige die van drie hoog is gevallen en geen hond die de vinger juist op de wonde kan leggen. Ik loop van huisdokter naar ostheopaat naar sportdokter naar shockwave-therapeut naar radioloog en nu zelfs maandag naar de orthopedist. Klachten: rugpijn, nekpijn en tennisellenboog. Niets helpt en ik heb het gevoel dat iedereen er ook gewoon maar ne slag naar slaagt. Misschien is je matras niet goed? ("Jamaar ik slaap daar al 2 jaar op") Is je houding op bureau wel goed? ("Ja maar 't is begonnen in december toen ik een maand thuis was en dus zelfs nog niet in de buurt van een bureau zat") Misschien moet je je tennistechniek eens aanpassen ("Ok, mijn techniek ziet er misschien niet uit, maar zo speel ik wel al 20 jaar"). Misschien moeten je eens een leverzuiveringskuur volgen ("Ja doe mij maar zo'n doos pillen van 50 euro en dan vergeet ik ze wel na dag drie in te nemen omdat ik de avond ervoor teveel gedronken heb"). Je wil niet weten hoevel sneuro's ik de laatste maanden over Vlaandersche toonbanken heb gezwierd. Ik wil de berekening zelf niet doen of ik moet wellicht ook 'maagklachten' aan mijn bomma-lijst toevoegen. Maar ik ben er zeker van dat ik menig witte jas z'n gehele studiekost het laatste half jaar terug-gesubsidieerd heb.
En weet je wat nu nog het ergst is? Het is niks gebeterd. Integendeel. Zelfs iemands hand schudden geeft me een pijnscheut die ik tot in m'n tenen voel.
Als ik nu alle adviezen die ik de laatste maanden in mijn bak heb gekregen zelf even zou samenvatten, zou dit zo ongeveer de conclusie kunnen zijn: "Je hebt jezelf een tennisellenboog gedronken". Of deze zou ook kunnen: "Gooi je matras buiten en slaap voortaan op je muismat". Makes perfect sense, toch?
Mijn oplossing: Niet meer slapen en links leren drinken.
Alleen al de gedachte doet me helemaal opfleuren!

Zonder grijswaarden

 

Mijn dochter's gevoelens zijn altijd zwart of wit. Ze kent geen grijswaarden.
Daarmee bedoel ik dat, zo hard als ze kan protesteren of kwaad zijn, zo intens lief kan ze aan de andere kant zijn.

Gisterenavond en vanmorgen waren daar een heel mooi voorbeeld van:

We kijken samen nog één programma'tje extra, met de plechtige belofte dan zonder meuzzen te gaan slapen. Maar wanneer het dan écht tijd is, wordt de belofte gebroken. Ze wil niet en ze zal niet en ze gaat niet. Ik heb me boos gemaakt en haar vervolgens naar boven gestuurd en de honneurs aan papa gelaten - effe geen zin in strijd.
En vanmorgen, alsof er geen nacht was tussen geweest maar slechts 10 minuutjes van bezinning, werd ze wakker en kon ze maar niet stoppen met haar liefde voor mama te uiten. Nog een knuffel en nog één laatste kus en "love youuuuu" en....
Met een met liefde gevuld hart, stap ik om 7.30u in mijn auto en tel de uren af naar onze "meisjesdag", want zo noemen we onze woensdagmiddag samen tegenwoordig...

In frennen

Net terug van 2 daagjes zee; blits maar zalig. Ongelooflijk hoe je daar aankomt en meteen overvallen wordt door dat geweldige vakantie-gevoel.
Wat daaraan voorafging, wat net iets minder blits. OMG...
Ik ging vrijdagavond een rustig pintje drinken met Valérie en Jan. Heel gezellig bijgekletst. Rustig dus. Toen kwam Charlotte erbij en werd het nog wat gezelliger. Er werden nog wat wodka's op de toog bijgekletst. En toen kwamen mijn 2 vroegere buurjongens, waarvan ik er eentje los 15 jaar niet meer gezien had, ons ook nog vervoegen en toen... tja, toen was het om zeep. Toen de Kali zonder woorden aan de laatste tooghangers aankondigde dat het wel geweest was, kon ik de verleiding helaas niet weerstaan om toch nog mee te gaan kijken of de Sfinx ons wel nog wilde.
Zo gebeurde het dus dat ik om half 6 in mijn bed ben gestrompeld voor een nachtrust van toch wel de volle tweeënhalf uur. Ik moest namelijk om half 10 met dochterlief in de zwemles staan. Een gezellige 40 graden in de kleedkamers en 6 liter wodka in 't systeem - heerlijk!
Resultaat: volledig in frennen.
Learning: De Weirt, ge zijt te oud geworden voor zo'n uitschuivers. Niet dat het niet gezellig was, integendeel. Ik moet nog steeds glimlachen om de (weliswaar ietwat troebele) herinneringen. Maar mijn lijf is duidelijk niet meer in staat om zo'n berg onnozelheid te verwerken.
Soit, als ik vandaag nog eens vroeg ga slapen, hoop ik er morgen, dag 3, min of meer door te zijn.
En dan ga ik op spoedcursus nee-leren-zeggen ;-)

Ik wil naar zee!

Nog een goeie 2 weken en het is weer zover...
Uitwaaien. Bloemenwinkels maken voor 'ons kotje' en couteaus zoeken om bloemen te kunnen kopen. Dutje op 't strand en sproetjes kweken. Gillen in te frisse golven. En zand uit natte zwembroekjes wassen. "Nee, we gaan vandaag geen karretje huren, maar je krijgt wel een ijsje." Eerst een aperitiefje, dan een après-tiefje. Lekker eten. Het ene boek na het andere verslinden. Pas maandagochtend terugrijden, recht naar 't werk, om zo de zondagavond nog te kunnen meepikken. En dan weer aftellen naar de terugkeer op woensdag.
Of het nu Blankenberge of Duinbergen is (ik heb namelijk de luxe van tijdens de hele maand juli zowel ouders als schoonouders met open armen aan zee te hebben), ik kom op beide plaatsen even graag. Dit is echt een periode waar ik naar uitkijk. En dat dit ook één van Nika's favoriete jaar-momenten is, kon ik gisteren duidelijk opmaken: We waren op fietstocht voor Tia Susana's verjaardag en onze toer leidde ons langs de Rupel. Nika zag het water en zei: "Ik ruik de garnaaltjes van de zee, mama".
Ik heb zo'n flauw vermoeden dat zij ook aan het afellen is geslagen... ;-)

Mijn bomma'tje

Het gaat niet goed met mijn bomma'tje. Ze is sinds begin deze week in het ziekenhuis voor onderzoeken en sinds ze daar is, is ze nog maar een schim van zichzelf. Fysiek gaat het nog redelijk, maar in haar hoofd is alles mist. Ze begrijpt er gewoon helemaal niks meer van. Met een door weemoed getinte glimlach vertelt ze verhalen vroeger. Want haar lange-termijn-geheugen is momenteel nog haar enige steun. Dingen van nu weet ze 5 seconden later al niet meer, maar de herinneringen aan vroeger zijn des te intenser.
En terwijl zij vertelt over haar reis naar Amerika lang geleden, en de paardentocht naar de Indianen, en de grote bomen daar, en de Indianen, en Amerika, en hoe alles daar zo groot is, ook de bomen, en de tocht naar de Indianen,... haal ik mijn kind-herinneringen aan haar naar boven.
Woensdagmiddag, 30 minuten kordaat stappen met een grollende maag. Binnenstappen en de geur van gebakken steak opsnuiven. En hopen dat bonneke ook pudding heeft gemaakt; de bruine. En stiekem Theo en Thea kijken, terwijl bomma en bonneke beneden thee drinken met Noenkel Pierre, die kon vloeken dat heel het huis ervan daverde. En Rummikub spelen. En scrabbelen. En zweren dat 'Quismo' écht wel bestond, om toch maar van die 'Q' af te geraken. En ruzie maken omdat mijn programma plaats moest maken voor één of andere lederhosen-show 'oep den Deuts'.
Het zijn de herinneringen die het gemis zo pijnlijk maken. Ik koester ze als kleine schatten. En terwijl bomma'tje verder vertelt over Amerika, en de Indianen, pink ik stilletjes een traantje weg en hoop ik vurig dat het leven alleen nog maar goeie dingen voor haar in petto heeft...

De laatste stuiptrekking

Vanmiddag komen er 10 jellende joeng Nika's vijf jaren bij ons thuis vieren.
De laatste stuiptrekking in de vijfdaagse-vijfde-verjaardags-mania. Dan op z'n minst 363 dagen niks meer dat met verj... begint. Ik overweeg zelfs om voortaan alleen nog ronde getallen te vieren. 
Omdat ik sowieso al geen moedergenen op overschot heb, maar gewoon net genoeg om één kind groot te krijgen, en omdat ik buiten zakdoek-leggen en water-estafette met de beste wil van de wereld geen andere kinderactiviteiten kan bedenken, heb ik tactisch besloten me vandaag te laten bijstaan door een professionele kinderentertainer.
De man komt gedurende 2 uur en de kinderen zijn er 3 uur. In dat aan-mijn-lot-overgelaten uur voorzie ik een half uur pakjes openen en een half uur pannenoeken eten. Zo van die vacuum-verpakte, die ik één voor één 1 minuut in de micro steek (oh nee, geen beslag aan mijn plafond!) En dan ze mogen zelfs de kleur van de suiker nog kiezen, hoe geweldig is dat!
Ik hoop vervolgens vurig dat ze allemaal al flink thuis kaka hebben gedaan en dat ze niet gaan overgeven van pannenkoeken die in een fabriek gedraaid zijn.
En om 17u stipt schenk ik mezelf een grote wodka uit. Op de goede afloop, I hope...
Er zijn wellicht betere moeders dan ik. Zo van die degelijke. En daar heb ik ook helemaal geen probleem mee. Zo lang dochterlief er blij van wordt, ben ik dat ook ;-)

Erover

't Is weer zo ver. Het is er de laatste weken LOS over geweest. We zijn van date naar date gesjeesd, van het ene feestje in het andere gerold, van opkuis naar opkuis gegaan. Het is al maandenlang zoeken naar het kleinste gat in de agenda als ik nog eens met iemand wil afspreken en er gebeurt haast niets meer spontaan. Luxeprobleem - I know. Maar soms sta je er ook zo machteloos tegenover. Mei en juni zijn altijd drukke maanden en het is dus met andere woorden een jaarlijks wederkerend fenomeen. Maar dat neemt niet weg dat ik er toch weer effe stevig het balen van heb...
Ik kijk nu al uit naar juli, waar onze enige 'verplichting' gedurende een hele maand elk weekend naar zee rijden is ;-)
Het ergste vind ik eigenlijk nog dat het in die drukke periode zelfs zoeken naar mekaar is. We lopen onszelf letterlijk voorbij, Dennis en ik, en houden mekaar via mail (via mail!!) op de hoogte van onze plannen en afspraken. We zijn nog nét niet aan het Doodlen geslagen...
Ik weet alvast wat ik vanavond ga doen terwijl Dennis gaan tornooien is (hup weer een gaatje opgevuld ;-)): ik kruip op 20u met Nika's portable DVDplayer in mijn bed en ga 3 uur lang 'Le cose que restano' kijken. Je weet wel, die film die bij De Morgen zat. Van de makers van 'La meglio gioventú'. Deel één zit al achter de kiezen en de honger naar de rest is beregroot! 

5 jaar geleden...

Exact 5 jaar geleden, zo ongeveer rond het uur dat ik dit bericht post, gaf mijn dochter haar eerste tekenen dat haar tijd in mijn buik verstreken was. Met de koffer die al een week klaarstond én met de overtuiging er een paar uur later wellicht onverrichterzake mee terug naar huis te keren, teenden we naar Sint Augustinus. Wat ik echter niet wist, was dat ze er écht wel uitwilde en dat ik 3 uur later al mama zou zijn...
Als ik eraan terugdenk, is het nog steeds met een brok weemoed in de buik. Ik heb toen genoten van élk moment en alleen al daarvoor zou ik het zo weer overdoen. Alleen daarvoor zeg ik dus, want ik denk dat de romantiek van een baby er ook wel snel af is als je nog een tweede om aandacht roepende kind hebt rondlopen ;-)
5 jaar is mijn kleine meid al. En omdat het al 2 dagen op rij feest is geweest en ze volgens mij helemaal niet besefte dat het eigenlijk pas vandaag écht 'de dag' was,  heb ik haar - zoals iedere weemoedige moeder wellicht vanaf een bepaalde leeftijd jaarlijks begint te doen - vanmorgen het moederhuis-verhaal verteld.
Maar of dat nu verduidelijking heeft geschept is maar de vraag. De tijdsindicatie '5 jaar geleden' drong namelijk niet helemaal door. Want plots klaarde haar gezichtje helemaal op en zei ze verheugd: "Mama, heb jij vanmorgen echt een baby gekregen??!!??".
De gedachtengang van een 5-jarige... heerlijk, toch?!