Goedgevuld vrouwenhartje

Eigenlijk heb ik alles wat een vrouwenhartje maar begeren kan: ik heb een crème van een man, een bloem van een dochter, een uitdagende job, een warm zelf ingericht nest, vrienden voor 't leven en last but not least een goeie gezondheid. En toch was mijn gemoed dit weekend zo triestig als 't weer. Ik voelde dat Dennis en ik elk weer op ons eigen spoor zaten en dat wrong, zowel bij mij als bij hem. Niet makkelijk vind ik persoonlijk: al je trots opzij zetten voor een open en eerlijk gesprek met mekaar, zonder in de traditionele verwijten te vallen of regelrecht in de verdediging te gaan. Proberen de pijnpunten één voor één aan te raken en er dan zachtjes over wrijven tot je voelt dat ze geen pijn meer doen. Misschien zou dit soort gesprekken eigenlijk de evidentie moeten zijn bij koppels; bij ons is dat zeer zeker niet le cas. Maar wat we dan weer wél heel goed doen is voortgaan: eens 't gesprek achter de rug is zijn we weer helemaal opgeladen en kost het ons niet de minste moeite om extra lief te zijn.
Onderhouden zou nu nog een goeie zaak zijn. Op regelmatige en gestandardiseerde basis lief zijn voor mekaar. Zodat de frequentie van de moeilijke gesprekken wat daalt. En zodat ik mijn goedgevulde vrouwenhartje zeker niet op 't spel zet...

Lady in blue

Ik heb 2 weken geleden een heel mooi kleedje gekocht bij Who's That Girl de blauwe versie van 't groene kleedje hiernaast).
Het was het minst opvallende van de hele collectie qua kleurschakeringen, maar net daardoor het mooiste. Mijn gedacht. Ik heb het vorige week een eerste keer aangedaan en de complimenten waren gul. Dus doe ik 't vanavond nog eens aan! Om met mijn bazen cocktails te gaan drinken op een event dat we sponsoren. Me like. A lot ;-) 

Plan geboekt

Vorige week nog een wild plan, vandaag definitief geboekt: Nathalie en ik gaan van 18 tot 22 mei naar Marrakech! (Hierboven een fotootje van onze verblijfplaats om je even mee te doen genieten - tomtidom!!) Alleen de gedachte al doet me opfleuren... Straf toch hoe mensen altijd projectjes nodighebben om weer verder te kunnen he? (Or is that just my situation?) Soit, het gaat deugd doen, that's for sure!
In tussentijd is er thuis ook wat werk aan de winkel. Want in alle drukte wordt de basis maar al te vaak vergeten. Wil dan nog dat wij van 't soort zijn die niet standaard een solide basis hebben, maar enkel als er regelmatig bewust aan gesleuteld wordt. Hoe merk ik dat? Omdat we dan alletwee knorrig zijn en nog niet half zo lief voor mekaar als we zouden moeten zijn. Na een paar drukke weekends vol tennis en shortski en ander van dat slag, is het overduidelijk: we're in need of some serious teambuilding!!
To do's: Mezelf mentaal en fysiek een symbolische schup onder de reet geven (kan nu met concreet trip-plan, gecombineerd met volhouden van goeie initiatief om wat meer te sporten), dochter in haar goeie vibe houden (ze is al 3 dagen met lachende gezichtjes op papier thuisgekomen wat synoniem staat voor 'geen mot gegeven', dus ik hoop dat we op de goeie weg zijn!) en last but not least: huwelijksfundamenten stabiliseren. Raktsjak! 
Zei ik al eens eerder dat ik het best wel heavy vind, al die bordjes tegelijk in de lucht houden?!? ;-) 

Als meiklokjes in juni

Miljaar ik ben zo weemoedig als meiklokjes in juni.
We hadden gisteren oudercontact van Nika en ik moet zeggen dat ik eigenlijk voor het eerst met een redelijk gerust gevoel ging. Vorig jaar in de andere school kregen we wel eens te horen dat Nika regelmatig 'fysiek' reageerde als ze d'r zinnetje niet kreeg. Thuis ondervonden we dat ook wel eens, maar gezien ze de laatste maanden zó lief en flink is bij ons, was ik er echt van overtuigd dat we die fase voorgoed voorbij waren.
Niet dus...
Zoals je dat bij kinderen ook doet, vertelde de juf ons eerst het goeie nieuws: "Nika doet het goed in de klas; ze scoort hoog boven 't gemiddelde op de afgenomen testjes, haar fijne mororiek is goed, ze doet goed mee - ook al moeten we het wel eens 2 keer vragen (oef, geruststelling, daarover al geen zorgen)". En dan het andere nieuws. "Nika is niet zo'n straffe puzzelaar" (dat valt nog mee, toch?!), "en ze doet heel regelmatig andere kindjes pijn" (oh nee je meent het niet...). "Nika kan haar frustraties blijkbaar niet verbaal uiten. Als haar iets tegenzit, reageert ze fysiek in plaats van het te komen vertellen."
Daar ben je dan toch wel even helemaal niet goed van. Je hoopt zó hard dat alles gewoon goed is en dan word je in één knip volledig teleurgesteld. 't Ergste is dat ik wéét dat ze er zelf ook van afziet. Ik zie haar sippe snoet al voor me als de juf haar terecht heeft gewezen en die gedachte breekt m'n moederhart in duizend stukken...
De juf stelde voor om 4 keer per dag een lachend of droevig gezichtje te tekenen in functie van hoe ze zich de 2 uur ervoor gedragen heeft. Goed idee vind ik, want ik weet dat motivatie haar helpt om de kantjes bij te schaven.
Ik hoop echt dat ze snel gaat keren. En deze keer voorgoed. Want nog erger dan de boosheid die je op 't eerste moment voelt, is het verdriet dat je als moeder hebt als je denkt dat je kind met iets zit en het niet kan uiten, of de gedachte dat andere kindjes haar niet meer leuk zouden gaan vinden.
We zijn gisterenavond meteen aan 't puzzelen geslagen (50 stukken juf, helemaal alleen ;-)) en we hebben het terwijl rustig gehad over geen-andere-kindjes-pijn-doen.
Gewoon niet meer doen lieverd. Niet zozeer voor mij, maar vooral voor je eigen kleine zelf...

Just the girls

Dennis vertrekt vanavond op short-ski. Een jaarlijkse traditie die al bestond lang voor er sprake was van Kim. Geen optie tot doorbreking dus ;-)
Vroeger keek ik hier enorm tegenop. Ik werd er zelfs een week op voorhand al helemaal slechtgezind van. Ik had toen namelijk een hekel aan alleen thuis zitten en miste Dennis enorm als hij weg was.
De laatste jaren heeft zich op dat vlak een lichte trendwijziging voorgedaan. Niet dat ik nu letterlijk sta te springen om m'n man te zien vertrekken of z'n valies alvast heb klaargezet in de gang, dat niet neen. Maar ik merk dat ik eigenlijk wel stilletjes geniet van eens alleen te zijn. De moederkloek in me komt dan ook plots heel prominent naar boven. Geen nood aan op de lappen gaan, gewoon lekker thuis cocoonen. Daarnaast betekent dit ook dat ik m'n dochter in die dagen eens helemaal voor mij alleen heb. Ik beloof haar al van op voorhand dat we echt leuke mama-Nika-dingen gaan doen, en ik plan ze ook effectief te gaan uitvoeren. Ik hoop dus maar dat zij het ook gezellig gaat vinden zo onder ons tweetjes en dat ze haar grote held niet te erg gaat missen. Dus als je me zoekt de komende dagen, is de kans groot dat je me thuis vindt ;-)

Vierenhalf

Ons meisje begint groot te worden. Groot zoals in flink bedoel ik dan. Ik merk dat ik me steeds minder boos moet maken op haar. En als ik haar daar attent op maak, lacht ze naar me zoals een groot flink meisje dat doet. Als ze gaat logeren, krijgen we haar terug met berichten als "we hebben niet geweten dat ze er was", of "ze is zooooo lief geweest". En dan geniet ik. Aanmoedigen is immers zoveel fijner dan terechtwijzen. Ook met andere kinderen samen klikt het alsmaar beter. Waar het vroeger regelmatig "mijn idee of klop" was, is het nu echt samenspelen geworden, met wederzijdse inspraak. Gisterenavond zijn we zelfs met ons drietjes op restaurant geweest. We waren allemaal relaxed en het is een zalige avond geworden. Geen gezeur, flink eten, mooi spelen, samen lachen. Tot gisteren kende ik dat soort ideale taferelen alleen van in die Amerikaanse stroopseries als 7th Heaven, waar die katholieke zeepsmoelen allemaal van die oerdegelijke kinderen hebben die van bij de geboorte met al 2 woorden spreken. Maar gisteren hebben we het dus zelf aan de levende lijve mogen ondervinden. Als kroon op de avond viel ons voorbeeldig kind ook nog eens in slaap in de auto onderweg naar huis, hup 't bedje in en gewoon verder slapen. Ik blonk van genot toen ik me in m'n zetel liet neerzakken...
Na 'terrible two' en 'horrible three' lijkt vierenhalf me precies wel een redelijk geweldige leeftijd. Ik teken bij deze dan ook meteen voor een handhaving van de huidige situatie en steek een dikke pluim op mijn dochter's hoed. Mijn kleine dochter, die by the way vandaag glunderend met een zelf ingekleurd hart naar school is getrokken. Voor 'liefjesdag'. Voor Anthony. De gelukzak...

Lentekriebels

Een paar uur zon en de lentekriebels zijn al daar! 't Wordt tijd ook.
Ik heb zoveel zin in tennis (maar dan buiten en niet onder een ballon). Ik wil van m'n tuin gaan genieten en dingen planten en zien groeien. Ik wil mijn dochter leren fietsen en zelf ook mijn nieuwe fiets uit de donkere garage halen. Ik hunker naar dat eerste terrasje: met een dun truitje, uit de wind, snoet in de zon.
Ik ben daarstraks voor 't eerst een toertje gaan lopen. Mijn hele lijf riep om beweging en gezonde lucht. 't Was nog frisjes, maar niet meer koud. Echt zalig vind ik dat aftellen naar lente en zomer. Ik moet ook dringend leren die twee seizoenen meer te koesteren op 't moment dat ze er zijn en niet alleen als ze nog te ver weg zijn of alweer voorbij.
Sinds deze week kunnen de ramen ook weer de hele dag open boven. Resultaat is 's avonds heerlijk frisse lakens om tussen te kruipen en 's morgens een kop gevuld met verse lucht. Ook dat doet geweldig deugd!
Ik duim echt dat nieuwe vrieskou of ellendige donkere regendagen mijn lentekriebels niet meer gaan uitwissen. Genoeg viezigheid op ons donder gehad. Tijd voor wat we allemaal zuur verdiend hebben: opklaring!

Zonnevooruitzicht

Ik ben iemand die te allen tijde iets nodig heeft om naar uit te kijken. Een 'projectje' zoals we dat onder vriendinnen ook wel eens noemen. 
Ik kan me helemaal smijten op m'n werk, zolang ik maar weet 'dán komt er een break aan'.  Ook al is die nog 3 jaar, 2 maanden en 4 dagen weg, of duurt die maar 3 dagen - ik moet steeds naar iets toe kunnen plannen.
Vooruitzichten helpen namelijk om stress te kunnen relativeren. Ze zorgen ervoor dat gedachten zoals 'en als ik nu eens gewoon NIET meer ga werken' bij gedachten blijven. En als je zon in 't vooruiticht hebt, vind je 't niet erg om er nog effe bleek bij te lopen. Kortom: hoogtijd om iets te boeken!
Marrakech in mei bijvoorbeeld? Klinkt mooi, toch?!
Google... we zijn vertrokken! ;-))

Vieux rose

Ik ben in een romantische bui. 'k Voel me vieux rose en cent pourcent femme. En in die roze waas ben ik boenk een kinderboek, een roman én een gedichtenbundel van Bart Moeyaert gaan kopen, nog een roman 'One Day' van David Nicholls, de nieuwe CD van Hannelore Bedert én een bloemenblouse.
Daarnaast voelde ik me vandaag voor 't eerst in 5 dagen weer wat beter ook.
Nika is ook in hare gezellige, dat voel ik. Ze is de hele dag voor piraat gaan spelen, wat haar hartje een beetje moe heeft gemaakt. Heerlijk resultaat geeft dat: zo flodder als kweetniwat.
Nu ik me dus terug een beetje mens voel, ga ik 't er vanavond zelfs op wagen om een cocktail met Charlotte te gaan drinken. Anderhalf jaar geleden deed ik  haar een cocktail-Bongo-bon cadeau. En zoals dat altijd gaat met Bongo's, gaan we die nu vlak voor de vervaldatum op een drafje nog consumeren ;-) Daarvoor eerst de magen vullen bij Mill's Place: zoals die gast aubergine met tomaat en geitenkaas klaarmaakt, daar word ik nu eens echt vrolijk van!
Allez hop, laat het weekend dus maar overal beginnen. Er is deze week hard genoeg gewerkt geweest...

Rooi Hitler-sneus

Dakketwisté! De signalen van gisteren waren dus duidelijk een teken aan de wand en geen slechtwerkende chauffage. Ik heb namelijk mijn zoveelste valling in 't rijtje opgeschaard.
Had ik al eens verteld dat ik nog maar moet KIJKEN naar iemand met een valling en dat ik het al vlaggen heb? Wel Linda, in 't vervolg als je nog eens een valling voelt opkomen, wil je dan asjeblief de reflex hebben om instant van héél ver al te roepen dat ik in géén geval naar je mag kijken??
Hopeloos echt waar... De laatste snif-ellende zal nu toch al de volle 2 maand geleden gepasseerd zijn denk ik; dat is zo ook het gemiddelde interval geweest in 2010. "'t Is een valling De Weirt, geen be-valling!" I realize. Maar het vreet toch zoveel energie jom - zo een hele dag lopen te snuiten en 's nachts wakker liggen van de keelpijn... Om nog maar te zwijgen van de prachtige 'rooi Hitler-sneus' die er weer onvermijdelijk staat aan te komen. Grrr...
Ik probeer het gewoon allemaal te negeren. En als dat niet lukt toch op z'n minst te minimaliseren. En ik ga met een BERG energie trachten mijn droevige hartsvriendin op te beuren. On my way dahling!