Toen we zondagavond naar huis reden van een heerlijk weekendje Ardennen onder vrienden, werden we plots overvallen door die ene vraag die wellicht al een hele tijd achter 't hoekje lag te loeren...
"Mama, Kimora van de klas zegt dat de Sint niet bestaat. Wat denk jij?"
Nu moet je weten dat Kimora-lief al 2 maanden geleden op school tegen iedereen die het wel en niet wilde horen, riep dat de Sint niet bestond. Maar omdat de goedheilig man toen nog in ver-weg-Spanje zat, riep dit toen nog niet meteen argwaan op bij dochterlief. Maar nu we ondertussen in 't heetst van de Sint-strijd zijn beland, zat een kritische reflexie er wel aan te komen.
Ik probeerde nog even met een vage "Wat denk jij zelf?". Maar toen ze antwoordde "IK denk van wel mama, maar wat denk jij nu??", voelde ik me moreel verplicht om te doen wat ik mezelf had voorgenomen: ik zeg niks uit mezelf, maar als ze erom vraagt ga ik er niet meer om liegen.
En terwijl ik mezelf de woorden "Ik denk dat wij eens een praatje moeten maken" hoorde uitspreken, werd ik door een reuze-golf van weemoed overvallen.
Nooit meer die grote ogen vol zou-hij-geweest-zijn??-spanning op de ochtend van 6 december. Geen zwarte vingers meer op de ruiten. Geen wortel meer voor Snuffie. Geen pintje meer voor papa.
Terwijl Nika bekwam van de openbaring, nam ik onomkeerbaar afscheid van alweer een brokje van die heerlijke kinder-naïviteit...
Gelukkig was zij helemaal gerustgesteld na de verlossende woorden: "Maar je krijgt nog steeds je pakjes hoor!". Die nuchtere dochter van mij lijdt gelukkig niet aan 'extreme nostalgitis' zoals haar moeder.
Had ik trouwens al eens gezegd hoe hard ik ervan baal dat kleine meisjes groot worden?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten