Want vandaag, op zondag 30 juni, vertrok mijn kleine lieveling op scoutskamp.
Voor 6 dagen. VIJF nachten en ZES dagen...
De laatste dagen knuffelde ik haar al een beetje harder dan anders. Heel subtiel, want zij mocht vooral niet voelen dat ik 't er moeilijk mee begon te krijgen. Telkens zij twijfels toonde, haalde ik mijn breedste glimlach boven en overtuigde ik haar van de zaligheid van zo'n kamp. Niet dat ik nog maar een beetje benul heb van wat zo'n kamp inhoudt. Ik ben mijn hele jeugd lang gillend weggelopen van alles wat nog maar van ver rook naar scouts of chiro. Ik ben ooit één keer met mijn overbuurmeisje mee met de chiro naar zee geweest. Voor één dag. Ik zweer het, als ik nu ergens een kind "en NOG een kilometer!!" hoor zingen, krijg ik nog steeds moordneigingen. 100% purre HORROR vond ik dat. Rollen in slijk, slapen in zalen, op matjes die nauwelijks de benaming 'matras' verdienen, roepen, gillen, tieren en dat allemaal ongewassen en ongepoetst: geef mijn portie maar aan de kat...
Maar zoals al wel vaker is gebleken, is mijn dochter ook hier een beetje meer de papa dan de mama. En misschien maar goed ook. Want eigenlijk vind ik het in haar enig-kind-situatie best wel goed dat ze een paar van die 'scouts-waarden' in haar valiesje gestoken krijgt. Leren delen en samenwerken kan een kind alleen maar ten goede komen.
En zo stond ik dus vanmorgen met een heel klein hartje op, trok ik nog eventjes dat warme lijfje in een lepeltje tegen me aan en maakten we ons vervolgens klaar voor het grote moment. Ik weet dat haar hartje net zo klein was als het mijne. En ik voelde dat ook haar knuffels net iets intenser waren dan op andere dagen.
Zij maakte zich stoer, en stapte de trein op. Ik maakte me struis - voor de laatste keer - en wuifde haar uit.
En toen kwamen onvermijdelijk de lang ingehouden dikke tranen...
Have fun lieverd, geniet met volle teugen en denk vooral niet aan thuis.
Dat wordt hier namelijk al voor twee gedaan...
Mama xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten