365 dagen...

Liefste boemeke,

Het is vandaag exact een jaar geleden
dat je gestopt bent met vechten
dat je de zon omruilde voor de sterren,
en koos voor de eeuwige rust.

M'n hoofd wil het soms nog niet vatten;
want ik kan toch zo moeilijk ont-hechten.
De herinneringen aan vroeger worden alsmaar mooier,
de gedachten aan lang geleden raken maar niet gesust...
 
Geld zou ik geven om je nog eens te horen.
Een arm en een been om je nog eens te zien.
Maar ik mag je in je rust niet storen,
dus moet ik straks maar hopen op een mooie droom misschien...

'k Heb je al zo vaak willen bellen;

heb me al vele keren net niet vergist.

Hoe vertel je iemand die er al 365 dagen niet meer is
dat je haar nog steeds zo hard mist...

 

xxx

PS: Geef je kleine Sam daarboven een lieve knuffel van me?
Ze is gisteren namelijk 7 geworden...

Vijfdaagse onder-ons

Ik ben een geluksvogel.
Want terwijl het er hier weer in bakken aan het uitvallen is, ben ik mijn valiesje aan 't pakken.
Manlief en ik vliegen vanavond naar Sicilië! Onder ons en geheel dochterloos.

ValiesJE zeg ik, want we vliegen met Ryanair. Een onderneming die eigenlijk op zich al zoveel stress met zich meebrengt dat er een trip van 5 dagen voor nodig is om te bekomen. Weten dat je een knots geld moet betalen als je ergens een letter gemist hebt of als je een handtas én een rugzak bij hebt in plaats van een handtas IN een rugzak, das niks voor mij. Zelfs de anders zo relaxte hubbie kreeg er zowaar een benauwd gevoel van. Ik moet je niet vertellen dat ik bijna een crise cardiaque deed toen ik bij onze boekingsbevestiging las dat ik plots 'Mr. De Weirt' was geworden. Ik zag onze trip al in 't water vallen en kreeg instant waanbeelden van vliegtuigtickets van 1000 euro 't stuk. Na een forum of 20 doorgelezen te hebben (allen resultaat van een simpele search op 'foute aanspreking Ryanair' - ge moet ni vragen), bleek dat ze 't bij de blauw-witte vrienden niet zo nauw nemen met geslachten. Een tandenborstel teveel kost je een een long en een nier, maar voor borsten ipv een penis geen extra kosten. 't Kan al eens meezitten.

De keuze om naar Scilië te aan, kwam er na volgende auto-conversatie:
Ikke: "Wij gaan nooit eens ergens onder ons naartoe".
De man: "Euh, we zijn hier en nu onderweg naar skivakantie??"
Ikke: "Ja maar ik bedoel ONDER ONS"
De man: "Euh, we zijn in januari nog naar zee geweest"
Ikke: "Awel da was toch kei-gezellig?"
Ok, toegegeven, onderbouwd was het niet. Maar ik was zeker van mijn stuk: ik zou wat ondernemen.

En toen kwam 't moeilijkste stuk: een weekend vinden waarop we nog niks gepland hadden (klinkt vreemd na mijn uitspraak van 7 lijnen hierboven, I know), bepalen waar naartoe én tot slot beslissen of we de dochter meenamen of 't er eens 'écht onder ons' op zouden wagen.
Ik schrapte eerst de optie 'weekend weg' (om de eenvoudige reden dat ik geen vrij weekend kon vinden - HA!). Na een blik naar buiten schrapte ik ook de optie 'dichtbij'. En tot slot maakte ik een steen van m'n moederhart en koos moedig voor de optie 'onder ons'. Ik klikte op 'zoeken' en de bestemming die uit de printer rolde was... SICILIE!
5 daagjes. Of 'maar 4 keer slapen', toen ik 't aan Nika verkocht moest krijgen.

Ik neem mee:
- 15 kilo in 't valiesje. 10 in de rugzak. Geen gram meer, maar vooral ook geen gram minder.
- Een grote zak manliefde (gelukkig weegt die niks)
- Mijn kodak mét nieuwe lens (een aankoop die volgde op deze intelligente vraag: "Hebt ge zo niks dat én heel ver kan kan inzoomen én toch ook breed van dichtbij kan trekken?" - bewijs van de bereprofessionele fotograaf die ik ben, maar door deze slimme zet zeul ik nu wel slechts 1 ipv 2 lenzen mee!)
- Zonnecrème (Can you imagine?? Zon!!!!)

Ik laat thuis:
- 't Weer
- Mijn haarstrijkijzer (400 gram en Dennis beweert toch altijd dat hij liever wild dan strak ziet)
- Mijn moederhart ('t is tegen straks toch in stukken)

So see y'all in a while!
En als ze daar zon in flesjes van 50 gram verkopen, neem ik er misschien wel een paar mee...

Terug van weggeweest

God wat heb ik m'n schrijven gemist!
En ik wéét dat tijdsgebrek altijd het zwakste excuus is. Voor alles. Maar toch is dat echt de veroorzaker geweest van m'n writersblock.
Je slaat een weekje over omdat er geen gaatje is, een week worden 3 maanden en voor je 't weet is je schrijfhoek zo dood als een pier. Zo heb ik eind vorig jaar m'n fitness-abonnement ook eens 'eventjes gepauzeerd'. Ik denk dat ze ondertussen security bellen als ik nog eens zou opdagen.
Eens je ergens 'out' bent is het toch zo moeilijk om weer 'back in' te geraken...
Ik ga geen 'voornemens tot meer schrijven' citeren, want dan lijkt het wel of ik tegen m'n goesting schrijf. En niks is minder waar. Ik ga wel de stille hoop koesteren dat ik opnieuw af en toe tien minuutjes mag vinden om in m'n hoekje te duiken. Want niks is zo efficiënt als dingen van je afschrijven. Geen sigaret, geen 'mag ik eens effe heel hard roepen?', geen wc-bezoek van een half uur, neen zelfs geen gin tonic.
't Is eigenlijk best wel even wennen om hier terug te zijn. Want als je een tijd niet meer geschreven hebt, lijkt het wel alsof je er alleen terug mee kan beginnen als je iets 'groots' te schrijven hebt. Terwijl de beste posts eigenlijk altijd net uit kleine dingen komen. Uit dankbaarheid voor de grote kleinigheden, voor de liefde die je tot dat moment vanzelfsprekend vond, voor de gezonde familie die je als evident aanschouwde...
Passenger mag dan wel zeggen "Only miss the sun when it starts to snow", maar laat dat nu net zijn wat ik vermijden wil. Mocht het mijn lied geweest zijn, had ik er zeker-weten "Always thank the sun when it starts to shine" van gemaakt...
Have a nice one, darlings x