Ode aan mijn dochter

Nu we met z'n drieën heel erg dicht op mekaar zitten de laatste dagen, besef ik als geen ander dat wij gezegend zijn met een crème van een dochter... Deze kleine ode aan haar komt dan ook recht uit het hart!

Eigenlijk was je van klein af aan al een soort van uit-de-boekjes-baby, lieve Nik. Dankzij je dutjes van 2 uur in de voormiddag en minstens 3 uur in de namiddag, gaf je mij de kans om me naast 'kersverse mama', ook 'zie-mij-eens-alles-blijven-doen-zoals-ik-deed-voor-ik-mama-was'-vrouw te blijven voelen. Ik had lunchdates bij de vleet én in heuse sex-and-the-city-stijl. Zo vergat ik op je 10de levensdag je hele tas met pap en pampers en al aan de voordeur, maar m'n haar lag wel zo goed vond mijn lunch-gezelschap, en jij sliep gewoon heerlijk door de hele flater heen. Ik shopte in die dagen dat het een lieve deugd was, terwijl jij, wolk-van-een-baby, van de ene buggy-roes in de andere ging. Je was 's nachts de volle 4 minuten wakker (de duurtijd van 1 pap, 1 boer en 1 pamper - geen gezeik whatsoever). En toen het patatjes-tijdperk aanbrak, at je dankbaar en met de gretigheid van een uitgehongerde beer alles wat je moederlief voor je in de babycook had gepramd (uitvinding van de eeuw, vond ik toen oprecht 🙏).
Naar school gaan deed je eigenlijk prima. We vergeten even het gat dat je in het voorhoofd van je klasgenoot beet (ever tried that?! 😳) tijdens je eerste schoolweek - je moet toen zo'n tweeënhalf geweest zijn. En we negeren ook die heerlijke brulsessies waarmee je steevast élke ochtend van je integrale verblijf in de zomerklas inzette, en die je moeder bijna tot waanzin dreven. (Ieder huisje heeft recht op een heel klein kruisje, toch?)

Hoe groter je werd, hoe makkelijker alles je bleek af te gaan. Hulp was niet meer nodig, jij regelde het wel zelf. Beide voeten op de grond, zon op je pad, en het geluk aan je zijde... In je rugzak een gezonde dosis 'je-m'en-foutisme' van je vader en een portie droge humor van je moeder.
En zo groeide je uit tot de vrolijke, zelfzekere, sportieve, goedlachse en pientere meid die je vandaag de dag bent. Meer nog: je bespaarde ons tot op heden van overmatig puberaal gedrag (voel je niet plots geroepen om een inhaalbeweging in te zetten 😏). Hier alsnog geen lieven-drama's, maquillage-discussies, of "who-needs-school-anyway?!"-gesprekken aan de eettafel. Uitingen die we misschien dan toch onder die puber-noemer kunnen klasseren, beperken zich voorlopig tot douche-sessies van een half uur, slaap-sessies van 12 uur en Netflix-sessies van 4 uur ( "Had je die Teenwolf-shit-reeks nu niet ein-de-lijk helemaal uitgezien?" - "Ja ben net terug opnieuw begonnen!").
Honestly... we.can.handle.that. 

En dus daarom lieverd, een dikke digitale duim voor jou - met name in deze vreemde tijden. Ik ben trots op je. Want ook nog gedraag je je zo voorbeeldig als je van een 13-jarige die met haar ouders opgescheept zit verwachten kan. Ik snoep elke dag stilletjes van onze momentjes samen. Ik wandel zot-graag met jou en je verhalen. Ik apprecieer het ook wanneer je charmant wat trager trapt, zodat je 'oude moeder' volgen kan. En ik dank je diep voor je warme knuffels - ze zijn nog steeds van de liefste soort.

LoveyaLOTS sweetipie... Keep up those good vibes!!💗
Mama x

Times like these...

2 jaar geleden, sinds mijn laatste post. Een eeuwigheid...
Het leek alsof er steeds minder tijd over bleef, en de goesting om te schrijven was alsmaar verder te zoeken.
Maar afgelopen weekend bespeurde ik voor 't eerst terug een kleine onderhuidse schrijf-tinteling. Die heeft eerst een aantal dagen gesluimerd, en vandaag was 't officieel van da!

De surreële bubbel waarin we ons momenteel bevinden, doet me anders naar de dingen kijken, anders over de dingen denken. En 't zijn die gevoelens die ik hier graag wil neerschrijven. Ware het maar om ze binnen 10 jaar nog eens terug te kunnen lezen en dan opnieuw te beseffen hoe zotjes deze tijden wel ni zijn geweest...

Ik moet het gezegd hebben: ik voel me eigenlijk redelijk geweldig de laatste weken!
Voor ik verder inga op dat gevoel, geef ik graag eerst een kleine duiding bij deze uitspraak: Ik besef voor de volle 200% dat wat we nu met z'n allen meemaken complete waanzin is. Dat mensen die momenteel ziek zijn door een hel gaan. En dat we de naweeën van deze horror nog lang met ons gaan meedragen. Ik besef bovendien ook heel goed dat je zo'n uitspraak alleen maar kan doen wanneer je zelf gezond bent, je geliefden gezond zijn, je je (voorlopig nog) geen financiële zorgen hoeft te maken, en je over de luxe beschikt omgeven te zijn door warme zielen.

So now that we've set this straight, wil ik graag vertellen wat mij deze dagen tot zo'n gelukkig mens maakt ;-).

Laat me beginnen bij één van de grootste geluksdrijvers: een lege agenda. LEEG!
Tot voor 2 weken stond elke vrijdag, zaterdag én zondag tot eind juni VOL. Met op zich allemaal über-gezellige dingen hoor: volley- & tennismatchen, voeten-onder-de-tafel-etentjes bij vrienden, en-nu-ist-terug-onzen-toer-etentjes bij ons thuis, brunches, verjaardagsdrinkjes, interclub-ontmoetingen, lente- en trouwfeesten, voor elk wat wils. 4 maanden lang. Elk weekend. Vol.
Telkens iemand met vrolijkheid opperde "Zullen we nog s afspreken?" of "Zal ik eens een doodletje opstellen?", draaide mijn maag zich spontaan in een stress-kronkel, bij de gedachte aan de zoektocht naar een vergeten vrij gaatje. En telkens wanneer het weekend startte, was het sprokkelen naar een gestolen half uur om ergens eens 3 bladzijden in een boek te lezen, of zelfs even een gezellig ontbijtmomentje met 3 te delen. Ho-pe-loos...

Tot Corona daar plots anders over besliste en eenieders wereld helemaal op z'n kop zette.
Wij zijn dat niet gewoon hé, dat mensen of instanties beslissen over ons doen en laten. Ik denk dat dát hetgene was waar ik het in het begin van onze soft-lockdown-aankondiging het moeilijkst mee had: dat verlies van controle. Jij ging skiën in Italië? Ik dacht het niet! Jij had zin in een pintje met de vrienden vanavond? Try again! We voelden ons met z'n allen beroofd van onze vrijheid, en een gevoel angst maakte zich baas over ons. Niemand is eraan ontsnapt...

Maar tijd maakt gewoon. En nu het massale gevoel van 'acute ontgrieving' overal wat gaan liggen is, en onthaasting de standaard is geworden, komen er plots bergen aan mooiigheid naar boven:
- Manlief en ik zijn sinds 2 weken officieel 'collega's'; we delen de eettafel als bureau, maken afspraken over wie wanneer gaat skypen zodat IT- en kook-termen niet gemixt worden, en we brengen mekaar om de beurt een tasje koffie. Huwelijkscrisissen zijn hier voorlopig nog niet aan de orde. Er valt hier zowaar zelfs wat extra lievigheid te bespeuren!
- Dochterlief beperkt haar puberale gedrag tot het minimum, wat met grote dank afgenomen wordt. Ze studeert wat ze moet studeren en ze taakt wat ze moet taken. Soms met een beetje goesting, meestal volledig zonder. En af en toe zaagt ze eens. Dat school kak is. En dat de leerkrachten voorzekers zot zijn geworden met al hun onnozele takenlijsten. Dat ze hoopt dat ze gewoon helemaal niet meer terug naar school moet. Maar dat ze tegelijk ook haar vriendinnen wel mist, en geen beetje. Dat ze naar de coiffeur wil. En ook wil gaan shoppen. En dat ze zin heeft in frieten van de frituur - als-in-élke-dag. We laten haar - zoveel als pedagogisch is toegestaan. 
- Volleybal- en tennismatchen hebben plaats gemaakt voor dagelijkse zonovergoten wandelingen met de vriendin. Ik ontdek na 11 jaar trouw inwoner van Lint straatjes en bossen die ik ervoor niet kende. Blijkt dat er een prachtige gigantische magnolia achter de pastorij staat (al 200 jaar waarschijnlijk). De schapen in 'Het schapenstraatje' hebben lammetjes. En Bowie heeft nog nooit zoveel hondenvrienden gemaakt. Overal zeggen mensen "Goeiedag!". Of "Zalig hé, dat zonnetje". Of "3de keer trakteren!". 
- De schaarsheid aan 'familie-momentjes' die Nika al wel eens creatief invulde met "Zullen we anders gewoon samen voor de TV eten?", worden nu intensief beleefd tijdens onze dagelijkse fiets-of joggingtochtjes met ons 3-en (toegegeven: het gedeelde enthousiasme over dat laatste moet nog wat  groeien...). 
- Elke dag om 17u pil doen we van aperitiefjes-tijd. Met een chipje en een dipje. Met een bubbeltje en een pintje. Een absoluut hoogtepunt van de dag! (ik beken: het gegeven alcohol heeft daar zeker zijn bijdrage in).
- En 's avonds kiezen we samen tussen Down the Road of Topdokters, of zoeken we naar een Netflix-serie die we alledrie afkunnen. 

Zo gaat dat hier nu bijna 2 weken. Elke dag opnieuw diezelfde kleine momentjes in die verder maagdelijk witte agenda. Met het grootste geschenk aan onze zijde: TIJD.
En ik geniet. Kom elke dag wat meer tot rust...
De nieuwsflashes laat ik even aan me voorbijgaan. En social media heb ik tijdelijk op een lager pitje gezet. Om mezelf wat af te schermen tegen de grote-boze-wereld. Om de roze bubbel zo lang mogelijk rond te houden. Instandhouding van het eigen geluk heet dat.
Om dan vervolgens stilletjes in mezelf te zeggen: "Dit is waarschijnlijk het beste wat me nu had kunnen overkomen..."

Maar vreemde tijden brengen soms snelle veranderingen met zich mee, die op hun beurt dan weer kunnen zorgen voor grillige gemoederen. Dus bij het doen van zulke uitspraken, is het deze dagen misschien toch aangewezen om met 2 woorden te spreken, als in: 'voorlopig' en 'tot nu toe'.
Want laten we eerlijk zijn: als Mr Corona morgen 'mijn' Werchter en vervolgens ook mijn zomervakantie komt stelen, gaat een kleine moodswing niet ver te zoeken zijn...

Dus thumbs op dat morgen net zo zonoverladen als vandaag moge zijn!

Take care... xxx

Brief aan mijn dochter

 Lieve Nika,

Ik weet niet hoe het komt dat ik nu plots zo’n zin heb om jou een brief te schrijven.

Misschien doordat we net zo’n zalig lang weekend onder ons tweetjes achter de rug hebben?
Of omdat we tegenwoordig zo’n goeie gesprekken kunnen voeren, jij en ik?
Of omdat ik besef dat je groter dan groot wordt en de bezorgde mama in mij daardoor een beetje naar boven komt?

Er zijn zoveel dingen die ik je zo vaak wil zeggen. En omdat ik ze niet altijd allemaal gezegd krijg, en omdat woorden ook zo snel vervliegen, wil ik ze graag een keertje voor jou op papier zetten.
Voor later ofzo. Of gewoon voor nu 😉.

Ik zie je graag, Nika. Laat me daar maar al eens mee beginnen. Ik zie je ZOT graag.
Als in ‘tot de maan en terug’.
Als in ‘zo graag dat ik je wil vasthouden om je nooit meer los te laten’.
Wanneer jij later zelf kindjes hebt, ga je begrijpen hoe diep de liefde van een mama kruipt.
Die vertrekt als een warme bol vanuit je hart, en siddert helemaal door tot in de puntjes van je tenen. Die geeft je soms het gevoel dat je hartje gaat overlopen.
Die zorgt ervoor dat je dingen gaat zeggen, zoals ik je ze nu ga zeggen:

Vertel me je verdrietjes, lieve schat. Je angstjes en je twijfeltjes.
Ik sta altijd klaar voor je, met een luisterend oor, open armen en een brede schouder.
Hou je asjeblief nooit in omdat je bang bent dat ik boos ga worden. Want zelfs als ik al eens boos zou reageren, weet dan dat er onder dat laagje boosheid eerst een laagje bezorgdheid zit, en daaronder een héle grote berg liefde.
Maar vertel me asjeblief ook over je gelukjes, je lachjes en de vlinders in je buik. Die momentjes wil ik zoooo graag samen met je kunnen delen, en voor altijd koesteren.

Maak steeds je eigen keuzes. Op dezelfde slimme en kordate manier als je dat nu al doet. Ik ben altijd zó trots op jou als je dat doet... Doe geen dingen waarvan je buikje je zegt dat ze niet goed aanvoelen. Maar durf wel kei-hard te gaan voor de dingen die wél goed voelen.
Spreid je vleugels en word alles wat je zo graag worden wil!
Je papa en ik zullen altijd je grootste supporters zijn.

En wees voorzichtig, lieverd. Al-tijd. Pleasssssseeeee…
Ik weet dat ik je moet loslaten en dat je alleen maar groot kan worden als ik af en toe mijn hand van boven je hoofdje haal. Maar oooooohhhh wat heb ik het daar soms moeilijk mee…
Dus beloof je me dat je voorzichtig doet? Dan beloof ik dat ik probeer los te laten af en toe.

Zoek geluk in alles om je heen, maar allereerst in de kleine dingen.

En tot slot: geef zoveel als je kan, met dat grote hart van jou.
Want wie gul is met liefde, krijgt tonnen liefde terug, dat staat vast.
Maar hou dat éne speciale plekje in je hart vrij voor iemand die jou en al je liefde verdient…

Ik hou van jou liefste Niki,
met heel m’n hart…

Mama xxx

De klop

Hebben jullie dat nu ook elk jaar opnieuw voor, dat die maand september je zo helemaal ondersteboven en binnenstebuiten draait?
Je bent nog heerlijk à l'aise aan 't nagenieten van de rust en de quality time van augustus, alles in functie van 't gezinnetje, niks moet, alles is welkom.
En dan plots, van 't moment dat die 9 op de kalender kletst: RAK!
De hele zen-shit naar de kloten...

Au revoir ochtendrust, welkom ochtendstress. Boekentassen, boterhammen, drinkflessen, koekendozen, haren in staarten. Lage staarten want hoge gaan niet in fietshelmen - just! Hopla, nog een hobby'tje erbij, want we willen kindlief toch niks ontzeggen, en trouwens, volleybal, das een groepssport, en groepssporten zijn belangrijk voor kinderen toch?!
Naar de Decathlon voor te klein geworden turnsloefen en badpakken. En voor volleybalschoenen natuurlijk. Oh ja en voor knielappen. En shortjes. En T-shirts. Liefst in 2 kleuren. 5000€ Decathlon. 5000€ hobby-lidgeld (het lijkt wel of we heel Sport Vlaanderen subsidiëren). En dan uiteraard ook nog de afrekening van de vakantie-visa (dju, dat we die nu toch konden vergeten zijn). Tegen dat de 13de maand in december gestort wordt, zal de put bijna terug gevuld zijn...

En dan heb je nog de 'eigen drukte': terug aan 't werk. Ontplofte mailbox. Drinkje hier, klanteneventje daar. Einde zomerseizoen tennis (laten we anders in 3 reeksen clubkampioenschap in schrijven). Begin winterseizoen tennis (terug 2 reeksen zoals vorig jaar? Oh ja want dat ging toch vanzelf? NOT!). En laat ons anders voortaan élke donderdag tennissen ipv om de 2 weken. En oh, les op woensdag, lijkt me heerlijk!
En misschien moeten we vervolgens ook nog even met iedereen afspreken die we een hele zomer niet gezien hebben. In september. Of allez, pakt oktober, want september zit vol.

En dan is ie daar plots weer: onverbiddelijk, met de vuist resoluut naar voor:
De klop. De patat.
Discussies over slecht gemaakte afspraken. Over te weinig gaten in de agenda voor quality-time. Over het gemis van de zomer. Over alles. En over niks.
Elk jaar opnieuw, en toch op de ene of andere manier onvermijdelijk...

En dan gaat de alarmbel af. Moeten we onszelf verplichten om weer héél even op de rem te gaan staan. Om quality-gaten te creëren waar er geen waren. Om tijd te maken voor een extra lief woordje. Of voor een wandeling in 't bos. Of voor een voorstelling van 't Grootste Zwanenmeer, gewoon met z'n drietjes.

De patat is er geweest. De bel is gegaan. En de gaten zijn gecreëerd.
Ik denk dat we er dus weer eventjes tegen kunnen.
Dat oktober liever gaat zijn voor ons.
Dat we onze weg wel weer terug vinden... x

Brief aan mijn jarige dochter

Lieve Nika,

11 kaarsjes stonden er op je cupcakes. Nog nét in één keer uit te blazen.
En net zoals elk jaar was ik deze keer opnieuw een beetje mee omver geblazen...

Want 11 worden betekent immers:
- Zo groot worden dat papa soms twijfelt op wiens stapeltje die broek met die lange pijpen nu hoort
- Zo mondig worden dat niet ik maar jij altijd het laatste woord gezegd heeft
- Zo bijdehands worden dat blazen wijsmaken niet meer aan de orde is
- Zo 'meisje' worden, dat ik me afvraag waar de tijd met mijn 'kindje' naartoe is...

Maar 11 worden betekent gelukkig ook net nog:
- Toelaten dat ik bij het ontwaken vanmorgen voor de zoveelste keer het hele verhaal vertel van de wondere dag dat je op deze wereld kwam
- Je nog elke ochtend wollig in een lepeltje leggen als ik stilletjes nog een gestolen kwartiertje dicht bij je kruip
- Sorry zeggen als je weet dat 't erover was. En dank je, als 't een schot in de roos was.
- Cupcakes vragen als traktatie op school, en ze met de ernst van een groot patissier versieren. Met smarties.
- T-shirts met glitter-palletten op je verlanglijstje zetten. 
- Kiezen om op je verjaardagsavond lekker gezellig thuis voor de televisie wokpannetjes te eten 
Maar vooral ook... af en toe nog gewoon 'ons kleine lieve meisje' zijn...

Love u to pieces, lieve schat...

Mama 
xxx

Brief aan mijn vriendin

Lieve Ellen,
Allerliefste vriendin,

Er zijn geen woorden die sterk genoeg zijn om het verdriet dat je nu draagt lichter te maken. Als ze bestonden, schreef ik ze allemaal één voor één voor je uit, op papier waar geen eind aan komt. En kwam ik ze 's avonds nog eens allemaal opnieuw in je oor fluisteren.

De vele troostberichtjes die je van overal krijgt, helpen je misschien wel door de dag, maar ik weet zeker dat ze op stille momenten en tijdens donkere nachten, de diepe leegte die geslagen is niet kunnen vullen.

En dat maakt me mee verdrietig.
Want god weet dat je dit niet verdiende.
Dat jij - of all people - dit eigenlijk als allerlaatste verdiende...

Ik luisterde vanmorgen naar 't prachtige nummer van Bear's Den en moest zo hard aan jou denken, omdat ik denk dat dit is wat je dan voelt, als je iemand verliest die niet verloren had mogen gaan...

I'm so scared of losing you
and I don't know what I can do 
about it
So tell me how long love before you go
and leave me here on my own
I know it
I don't want to know who I am without you...

En die laatste zin bleef maar bij me hangen.
Geen idee wie ik zou zijn zonder m'n papa...

Want de wrede rauwe waarheid lieve vriendin, is dat wij, jij en ik, 40-ers of net-nog-niet, te jong zijn om onze papa te verliezen.
Zo zou het niet mogen lopen...

Papa's moeten namelijk nog kei-hard papa's zijn.
En bompa's. Of 'Vennie', in huize De Winter ;-)
En levenspartners.
Maar vooral toch papa's.
Zodat wij dochters gewoon kunnen doen waar we zo goed in zijn:
hun oogappel zijn...

In gedachten heel dicht bij je.
xxx

Brief aan mijn jarige dochter

Lieve Nika,

Alweer een mijlpaal bereikt: 10 kaarsjes op je donut vanmorgen!
Met elke kaars die erbij komt, krijgt "Wat word jij groot!" een andere dimensie...

Je eerste stapjes zetten, is groot worden.
Naar de grote school gaan, is groot worden.
Uit je broek groeien voor ze gedragen werd, is groot worden.
Maar 10 jaar worden... dat is van een ander soort 'groot worden'...

Tot voor kort was er maar één waarheid: die van mama (papa even buiten beschouwing gelaten; het is dan ook mijn brief aan mijn dochter ;-)).
Mama kan alles. Mama weet alles. Mama heeft het laatste woord. Altijd.
Die fase zijn we voorgoed voorbij.
Dochterlief kan steevast alles beter, weet per definitie alles beter en strijdt genadeloos voor het laatste woord.
De tijdsspanne tussen 2 discussies wordt voelbaar korter. Ik hoor mezelf nog nazagen over het topic 'verstrooidheid' of ik moet het volgende topic 'dankbaarheid' al aansnijden.
Je ogen rollen vaker dan vroeger, en met wat geluk krijg ik de 3de keer een antwoord op mijn vraag. Wat me dan weer doet twijfelen over het functioneren van je oren...

Maar gelukkig schuiven de pre-puber-kuren nog regelmatig voor die heerlijke momenten, waarop de fonkels in je ogen lichter zijn dan ik ze ooit eerder zag, je humor van een hogere bravoure is dan ooit tevoren, en je knuffels van de warmste warmte die ik me herinneren kan.

Ik koester die momenten met een hartstocht waar alleen moeders over beschikken. En bewaar ze zorgvuldig, als een reserve die je opbouwt voor als je ooit misschien eens zonder zit.
Geloof me lieverd, er is nog plek in dat berghok van mij.
Dus laat maar komen die gelukzaligheid. Ik stapel ze met plezier in hoge stapels.
En voor elk gebaar van liefde, beloof ik je het tiendubbele terug!

Verjaar gelukkig lieve schat.
'k Zie je zotjes graag...

Mama xxx