Post-zomerale depressie

Terwijl mijn dochter naar mijn gevoel al volledig terug in het back-to-school-ritme zit, ben ik sinds vorige week het slachtoffer van een acute post-zomerale depressie.

Het einde van de zomer valt me elk jaar nogal moeilijk moet ik toegeven hoor.
Slechte afscheid-nemer als ik ben, probeer ik dan halsstarrig nog wat vast te houden aan mijn lieve zomer-vriend. Door onaangekondigd nog een laatste festivalletje mee te pikken. Door extra te genieten van die laatste tenniswedstrijden die nog buiten gespeeld kunnen worden. Door een onverwacht etentje in de Cosmo (waar ik me altijd heel erg 'zomer' voel ;-)).
Dit jaar echter valt het me precies allemaal nog wat zwaarder dan andere jaren.
Belangrijke speler in mijn acute post-zomerale depressie was ongetwijfeld de beslissing van monsieur le directeur om de school van dochterlief - die volledig in de renovatiestijgers staat - vanaf 1 september dagelijks een kwartier vroeger te laten starten.
Ik zeg u: een kwartierrrr vroegerrrr.
"So?!?" hoor ik u denken.

Een kwartier, lieve vrienden...
Dat zijn 2 snoozen.
Oftewel 4 keer omdraaien.
15 volle minuten van onontbeerlijke nachtrust.
Nachtrust die een werkende mens met 1000 dingen aan z'n hoofd zoooo hard nodig heeft.
Om niet te zeggen zoooo hard verdiend heeft.
Das regelrechte miserie, lieve mensen.
Maar laat ons die issue afronden door te stellen dat dit zonder twijfel één van uw mindere beslissingen geweest is, monsieurrrr le directeurrr. Dwaasheid troef.

Het is weliswaar ietwat naïef om mijn gehele state-of-being toe te wijzen aan dat ene kwartier. Heerlijk makkelijk had het daarentegen wel geweest ;-).
Neen, het is echt dat afscheid-nemen wat me zo zwaar valt.
Afscheid van dat niets-moet-en-alles-kan-gevoel.
Van die heerlijke lange dagen, waarop werken geen erg is omdat alleen de avond al een dag lang lijkt te duren.
Die relaxte ochtenden met permissie om kind-in-pyjama ontbijtloos bij oma of bonnie te droppen om 5 voor 9.
Geen hobby-rushes met blauwe zwaailicht op het dak, geen haarborstel-getier, geen cornflakes-of-boterhammen-ambras. Geen niks.
Hoogstens een halfzwaar hoofd van die ene pint teveel de avond ervoor, op dat zomerse terrasje...
Ik wou dat ik al die heerlijkheid in een grote bel kon stoppen, om er elke dag een half uurtje in te kruipen, weg van al het gehas...
Bij gebrek aan beter en in een eerste poging tot fysiek herstel, heb ik vandaag met het schuifraam open gewerkt, en ben ik toch maar vlug die pizza in de zomerse Cosmo gaan eten.
In de hoop dat het morgen alweer een heel klein beetje beter zal gaan...