Brief aan mijn dochter

Lieve Nika,

Het lijkt een eeuwigheid geleden sinds ik hier voor het laatst was.
Die laatste keer dat ik hier schreef, moest ik nog bekomen van het besef dat je de Sint onder de sectie 'fictie' had geparkeerd.
En nu lijkt het plots alsof die heerlijke kinderlijke naïviteit mijlenver achter ons ligt...

Geen groter cliché dan "wat worden ze groot".
Maar nu we volgende week samen 9 kaarsen voor je gaan uitblazen, nu je tippen de grond raken als ik het geluk heb dat je nog eens op m'n schoot komt zitten, nu je gaatjes in je oren hebt, nu we je gehele zomerkast aan de volgende generatie hebben geschonken en je kussen aan de schoolpoort subtiel maar gestaag wat vluchtiger worden... nu word ik plots heel erg stilletjes...

Ik ben zo bang voor dat groter worden van jou Nika, besef je dat?
Tussen ons gezegd en gezwegen: ik zou niet liever dan een muurtje om je heen bouwen, waarbinnen wij tweetjes - van tijd tot tijd - in ons eigen kleine wereldje zouden kunnen vertoeven. Geen grootdoenerij, geen stoerdoenerij, gewoon jij en ik, en alle liefde van de wereld.

Jaren geleden heb ik je al doen beloven dat je mocht blijven groeien op één voorwaarde: dat we voor eeuwig en altijd zouden blijven knuffelen. Het kan geen kwaad om af en toe eens een reminder te sturen. Een klein opfrissertje ;-).

Dus bij deze, lieve schat: wil je me asjeblieft even beloven dat we nog minstens 10 jaar héél hard gaan knuffelen?
Want als je dacht dat mama haar graag-zien-maximum wel bereikt had, dan heb je je vergist.
En als je dacht dat ik stilaan wel klaar was om een beetje los te laten, dan had je er niet meer naast kunnen zitten.
Als ik kon stak ik je voor eeuwig in m'n linker binnenzak, vlakbij m'n hart.

Ik hou van je tot aan de maan... en terug.
En dan weer terug.
En nog eens terug...
xxx