Countdown to paradise

Nu velen al met vakantie zijn, en de eerste foto's van terugkomers zelfs al op facebook beginnen te verschijnen, groeit mijn verlangen om op vakantie te vertrekken met de dag. Jullie denken wellicht "Aftellen?? Daluxebeestisjustterug!!" Maar ondanks dat heerlijke onverwachte snoepreisje, ben ik nu toch weer helemaal klaar voor vakantie hoor...
Vooral de gedachte aan de Zuid-Franse gezelligheid en het hunkeren naar warmte en zonnevitamienen maken me bijzonder ongeduldig.
Ik heb dus de eer maar vooral het plezier om jullie fotogewijs alvast even te laten proeven van de zaligheden die ons vanaf volgende week vrijdag gaan overvallen.
Gewoon, voor de gezelligheid ;-)

We beginnen met één nachtje aan Lac Ste Croix, omdat we pas vanaf zaterdag in ons huisje in Les Issambres terechtkunnen, maar wilden vermijden om samen met de rest van Europa richting Zuid-Frankrijk te rijden.

Le lendemain dus hup naar de Côte d'Azur (ik hoop dat de zee zal blinken van de warmte...) waar we gedurende 10 dagen samen met de familie een reuzetijd gaan doorbrengen. Ik las onlangs nog eens door de 'reisdetails' en bij het lezen van deze quote kon ik alleen maar breed lachen: "Svp 's nachts het hek goed dichtdoen omwille van wilde zwijnen die eventueel de grond omwoelen". Heerlijk, toch? ;-)

En tot slot 5 afgezonderde dagen onder ons drietjes in een 't-mocht-iet-kosten prachtig hotelletje in Diano Marina, Bloemenrivièra, Noord-Italië, het dorpje waar ik elke vakantie tussen m'n pakweg 8 en 21 jeugdige jaren heb doorgebracht. Vijf dage nzullen wellicht niet volstaan om alle nostalgie maximaal op te snuiven, maar elke heropgewekte herinnering zal een mooie zijn...

En... Feel what I feel?
Pretty geweldig, toch? ;-)

Acute herinnering

Vorige week liep ik over de Groenplaats. Iets wat ik sinds lange tijd niet meer had gedaan. Maar iets wat ik vroeger heel erg vaak deed. Mijn bomma'tje en ik hadden daar namelijk een fantastische traditie. We liepen urenlang rondjes rond het standbeeld van Rubens (Rrreubes zei ik dan). Ik rende en rende, alsof m'n leven er van afhing. M'n bomma'tje zat me achterna en deed dan keer op keer kiekeboe uit onverwachtse hoeken. En bij elke 'KIEKEBOE!" krijste ik het uit van plezier. Net zoals nu, zaten of lagen er toen altijd mensen op de voet van het standbeeld, wat het traject vermoeilijkte. Soms botste of struikelde ik. Soms werd er galant plaats gemaakt voor het passerend 'wild'. Die activiteit kon en mocht urenlang doorgaan; ik kreeg er nooit genoeg van. En ons bommatje, die genoot ook. Want ze was daar op haar favoriete plek: 't hartje van haar koekestad...
Zo passeerde ik daar dus vorige week. De acute herinnering die me daar overviel, bevroor m'n pas. Ik zuchtte stilletjes en pinkte een nostalgische traan weg. Vervolgens nam ik een foto en besloot ze toe te voegen aan mijn wagentje vol herinneringen...

Veuts een ferm kroket!

Gisteren gezellig gaan tafelen met Inge Bubbe, alias 'De Druif' (wat trouwens ook mijn alias is, we spreken mekaar namelijk steeds met 'Druif' aan. Traditie heet dat dan.). Aanleiding van het etentje: ik ben haar verjaardag boenk vergeten en zij heeft mijn jubileumfuif vlot geskipt. "Ieder betaalt zijn deel", was de afspraak die uit al dat vergeten en brossen was voortgekomen.
Zoals altijd duurt het met De Druif gemiddeld de volle 2 minuten voor we luidop aan 't lachen zijn, en dat was gisteren niet anders. Het gebrek aan verstand van de serveuze, was de beste gangmaker die we ons hadden kunnen wensen - zie hier de conversatie:
Wij - na bestelling van 10 tapa's: "Zou dat volstaan denkt u?"
Waarop zij: "Als voorgerecht?"
Wij weer: "Nee als hoofdgerecht"
Waarop we dus verwachtten "Ai dat zal dan wat weinig zijn"
Maar nee hoor, zij resoluut: "Oh nee, dat zal zeker volstaan!"
De trend was gezet, de lachspieren opgewarmd.
2 gin tonics later ging de conversatie over 'zo hard moeten lachen dat ge 't in uw broek doet'. Waarop de eerste memorabele uitspraak volgde: "Dan kom d'er ni meer me een kreuske zekers?" (Ter info: De Druif is van de Kempen).
Man man, maar goed dat we de enigen in de zaak waren. (wat volgt kan misschien ook verklaren waarom we ons geen zorgen om buren hoefden te maken).
Bij 't bestellen van onze tapa's wilde De Druif zéker 'manchegokroketjes' hebben. "Druif, die zen echt zo goe!" Maar dat ging niet van een leien dakje: eerst waren er geen meer: "sorry, allemaal op". Vervolgens waren er plots toch weer: "hij heeft er nieuwe gemaakt!". En toen we die felbegeerde vierkante kroketjes verwachtingsvol op onze tafel verwelkomden, gebeurde dit: ik sneed mijn veelbelovende, mooi uitziende manchegokroket in twee en... LEEG! Geen manchego te bespeuren.
Waarop De Druif haar meest memorabele uitspraak ooit deed. Ze aanschouwde het fenomeen; heel even maar. En sprak toen, in haar vettigste Kempen-versie ever: "Veuts toch een ferm kroket he Droaf?".
Ik dacht dat ik erin bleef...
Tx dahling, voor alweer een memorabele avond... ;-)

Beetje week

Ik ben gisterenavond héél hard gaan sporten. Een uur caloryburn, gevolgd door een uur Zumba. Ik heb daarbij extra hard met mijn gat gedraaid en als een waanzinnige met mijn armen gezwierd en het was me volledig worst dat dat van aan het raampje een dwaas zicht moet zijn geweest. "Wat eraf is is eraf!", dacht ik bij mezelf.
Zo liep ik dus een half uur en een douche later nog steeds met een paarse kop, maar met de trotsheid van een pasbevallen moeder, de fitnessclub buiten. Dat pintje was dan ook heel erg welverdiend (ik hoor je al denken "zo, dat was dan lekker allemaal voor niks", maar ik ben er zeker van dat ik er minder bijgedronken dan afgesport heb).
Resultaat vandaag: beetje stijf, beetje moe, beetje melancholisch...
Mijn kleine prinses is na 't weekend bij oma aan zee gebleven, waar manlief haar vanavond vervoegt. En ik mis haar eigenlijk zot hard. Ik mis haar ochtendsmoeltje, haar zot getetter, haar hevige knuffels en haar "love u!"s voor 't slapengaan. Vanavond en morgenavond ga ik dus alleen slapen en sta ik alleen op. (Gelukkig heb ik mezelf een avondvullend programma omringd door gezellige vriendinnetjes kunnen regelen...)
Het is dus maar goed dat ik een job gevonden heb waar ik met plezier naartoe ga. De kans op overleven was anders wellicht bijzonder klein geweest... ;-)

Alleman vrind

Mijn hele leven lang al, zeul ik een vies beest met me mee.
Dat ongedierte heeft ook een naam. Ik lijd namelijk aan het 'het alleman-vrind-syndroom'.
Als ik in een nieuwe omgeving terechtkom - of dat nu op een nieuwe job, of in een nieuwe straat, of op een nieuwe tennisclub is - dan hoop ik altijd vurig dat iedereen me ok vindt. Daarmee beoog ik echt geen onvoorwaardelijke boezemvriendschappen (die fase ben ik zo rond mijn 10de ontgroeid), maar gewoon het zo goed als kan met mekaar kunnen vinden, volstaat al eigenlijk.
En elke keer opnieuw moet ik de harde realiteit onder ogen zie: je KAN niet met alleman vrindjes zijn, De Weirt. Your wish is an illusion. Er zullen immers altijd mensen zijn die hun eisen zodanig opdrijven dat er geen beantwoorden aan is.
Je zou verwachten dat jaren wijsheid met zich meebrengen, maar het tegenovergestelde is waar. En het ergste is eigenlijk nog dat ik ook niet afleer van het me aan te trekken.
En vermits mijn eigen levensregel is: "Doe nooit iets aan wat je zelf niet zou willen", vrees ik bovendien dat ik het nooit echt zal afleren.
Maar 't zou langs de andere kant wel zo makkelijk zijn. En energiebesparend bovendien.
Misschien google ik deze namiddag toch nog maar even naar 'cursussen jatten en tallooren'. Je weet maar nooit... ;-)

Oh happy days...

Wat hou ik van de zomertijd....
En hoewel de maand juli geen verlofdagen met zich meebrengt, ben ik net als mijn dochter al helemaal in vakantiestemming! Want ook al gaat de wekker 's morgens op het normale uur af: je blijft gewoon heerlijk tot 's nachts cava drinken bij de buren op 't terras. Het geeft niet dat de zonnestralen overdag 'verloren gaan' terwijl je aan 't werk bent, want met wat geluk zijn er nog wat over op 't uur dat je de deur achter je dichtslaat. Rosétje na 't werk, dromen van vakantie, uitkijken naar de weekends aan zee, zonder jas op een terras... Ik geniet met volle teugen.
Misschien moet de zon voor velen toch nog wat harder haar best doen om het zomergevoel op te wekken, ik daarentegen vind dit weertje helemaal prima. Voor mij hoeven er geen gebakken kraaien uit bomen te vallen. Een gezellige graad of 22 kan mij al helemaal blij maken!
Dus ik werk gewoon door, droom af en toe eens weg bij de gedachte aan onze 'grote vakantie' en kijk uit naar een avondje quality-time met manlief die me meeneemt naar een verrassingslokatie, waar ik hopelijk op een terrasje wordt opgewacht door een heerlijk frisse gin-tonic...
Oh happy days... ;-)