skip to main |
skip to sidebar
Op weg naar onvoorwaardelijk geluk
maar met een aarzeling in m'n pad.
Constant zoeken naar evenwicht
en plots niet meer weten hoe of wat.
Als werk in balans is,
roept privé om stabiliteit.
En als m'n hart gevuld is met dochterliefde
is die voor de man plots weer even kwijt.
Honderd bordjes in de lucht houden;
alle lijnen keurig strak.
't Is niet evident, die zoektocht
naar 'alles op 't gemak'...
Ik ben helemaal totally 200 percentally in full drive!!
Ik rond af en zwier weg dat het geen naam heeft. En tegelijkertijd schrijf ik het ene artikel na het andere.
Ongelooflijk toch hoe ik 2 dagen geleden m'n tenen nog maar eens over mekaar aan 't wrijven was van ambetantigheid, omdat ik zoveel moest doen en niet meer aan schrijven toe kwam, en ze nu de gazet een volledige katern dikker moeten maken, om al wat ik in hun bak draai gepubliceerd te krijgen! ;-)
I looooove that feeling, echt waar. Er stroomt liters adrenaline door mijn lijf (of zijn het eigenlijk gewoon die 3 witte wijnen die ik tijdens mijn lunch vlotjes achterover heb geslagen?) en ik kan wel 10 hele werelden aan.
't Gaat weer komen, dat in-z'n-plooi-vallen-gevoel.
Ik voel het. Ik VOEL het!!!!!
Ik ben aan het afronden - yes!
Woensdag doe ik mijn laatste dagje hier. Das plots heel snel en das eigenlijk maar goed ook. Want eens de knop omgedraaid, heeft blijven meestal niet veel zin meer.
Donderdag, vrijdag en maandag ga ik op cursus Indesign. Voorbereiding op m'n nieuwe job en onder 't motto: "Wat je zelf kunt, daar moet je een ander niet voor betalen!". Leuk is dat ik dit samen met Gerdi ga doen, blijkt toevallig. Grappig is bovendien dat Gerdi en ik vroeger samen de wiskunde-debielen van de klas waren: ze moesten nog maar iets beginnen uit te leggen en wij zaten al boven op de kast! Dus hopen we we nu stilletjes dat deze materie onze niet-technische breinen niet gaat overstijgen en dat we misschien in deze les eens primussen mogen zijn!
En dan is er december. Een hele maand thuis... In die maand ga ik opruimen en leegmaken. Zowel in mijn huis als in mijn hoofd. Ik wil fris en opgeladen aan het nieuwe jaar en aan de nieuwe job beginnen!
In december ga ik ook hopelijk een schrijf-inhaalmanoeuvre kunnen aanvatten. Door de drukke laatste weken ben ik nog weinig aan mijn favoriete bezigheid geraakt: noch op m'n blogje, noch voor de krant. En dat vind ik echt ongelooflijk jammer.
Julia Roberts doet aan Eat, Love, Pray.
Bij mij wordt het Finish, Clean, Refill ;-)
Ik hou niet van dingen die nog hangende zijn. Dat geeft me een heel onzeker gevoel. En van onzekerheid word ik nukkig. En ik wil niet nukkig zijn! Want als ik nukkig ben, wordt mijn omgeving dat automatisch ook een heel klein beetje. Liefde geven is liefde krijgen. Voor elke glimlach die je schenkt, krijg je er eentje terug. Maar als je boekig bent, moet je een straffe tegenhebben om er hartelijkheid voor in ruil te krijgen.
Dus laat ons als het effe kan gewoon afronden. Op een mooie manier. En in alle openheid en eerlijkheid.
En laat vandaag asjeblief opluchting brengen. En anders heel graag morgen.
Want ik wil heel graag het weekend ingaan met een lege kop en een grote glimlach...
Wie me vaker hoort of ziet dan leest, is ongetwijfeld al op de hoogte.
Aan de anderen verklap ik met een brede glimlach dat ik vorige week getekend heb op mijn nieuwe job: ik ga de marketing van The Foodmaker voor m'n rekening nemen!
Ik heb best wel een bezinnigsjaar achter de rug... Eerst was er de 'dit-wil-ik-NIET-meer-doen' fase. Daar was geen kunst aan: iedereen kan volgens mij wel zo'n 10 dingen opnoemen die hij of zij niet zo fijn vindt aan z'n job. Dan ging de zoektocht verder in een opbouwende fase waarin ik trachtte een goeie mix te vinden van 'wat doe ik graag' en 'waar ben ik goed in'. Dat was een ander paar mouwen. Een introspectie-moment waar iedereen in z'n leven wel eens voor staat denk ik. Bij de ene resulteert dat in een sabatical year, bij mij was de outcome 'Ik wil wat meer met schrijven gaan doen'. Stapje voor stapje; dat had ik me voorgenomen.
Stapje 1 was mijn bijberoep als correspondente voor de GVA: een goeie oefening enerzijds, een deuropener hopelijk anderzijds.
Stapje 2 was die voldoening ook in mijn full-time job opzoeken. Als een geschenk uit de hemel kwam ik in contact met de eigenaars van The Foodmaker en in het pad dat daar open lag, leek mijn naam als het ware gegraveerd: newsletters schrijven, content geven aan de site, The Foodmaker de sociale netwerken insturen en ga zo maar door. Mijn goesting werd bij elk gesprek groter... En nu het beklonken is, wil het precies maar niet doordringen!
Het zullen grote schoenen zijn om te vullen, daar ben ik me heel erg van bewust. Maar ik sta te popelen om ze vol te proppen met m'n ideeën en plannen.
2011 wordt bij deze hopelijk een jaar van voldoening. Het gevoel krijgen dat de gaatjes nu eindelijk gevuld geraken en dat de knopen weer strakke touwen worden. Stoppen met zoeken en graven. Doorduwen en de neus richting vooruit zetten.
2011 is gonna be a good-good year! ;-)
Vanavond zak ik stilletjes onderuit in mijn stoel in de Arenbergschouwburg. Ik ga af en toe m'n ogen sluiten om voluit te kunnen genieten van wat Bart Peeters toch zo goed kan: mijn oren verwennen met zijn allerheerlijkste teksten.
Ik hou niet van zijn drukdoenerij op tv. Ik krijg daar zelfs ronduit de zenuwen van. Maar wat hij in een zaal doet, geeft me kippenvel dat zo hard trekt dat het zeer doet.
Ik deel met veel plezier een nummer van hem waar ik erg van hou:
Er wordt dikwijls over gaarne zien gelogen
Ik denk hierbij aan boysbands goor en plat
En verstoken van het geestelijk vermogen
Om hallo te roepen in een koe haar gat
En aan Romeo's in blitse discotheken
Met een zonnebank en een gebrek aan tact
En Marina's die al van diepgang spreken
Als je ze zonder boe of ba langs achter pakt
Liefde is alles liefde is alles
Wat er blijft wanneer de rest verloren is
leg je hand in de mijne
tot we samen verdwijnen
Dan wordt het helder wordt het simpel
Dan winnen we met vlag en wimpel
En zonder loopt het meestal ergens mis
En hopla, ik fladder het weekend in!
Ik mis m'n dochter. 't Heeft gene naam.
Hoe lang sinds ik haar nog zag? 24 uur op de kop.
Klinkt waanzinnig belachelijk, daar ben ik me ten volle bewust van. 't Is echter geen gram gelogen...
Dennis en ik besloten gisteren nog eens naar de sauna te gaan. Net geen jaar na de datum waarop ik de bon cadeau kreeg van hem ;-)
UiterAArd heb ik daar gewéldig van genoten (een lymfedrainage van de rug is echt een aanrader!).
En uiterAArd was het reuzefijn om nog eens onder ons 2tjes op stap te zijn.
Maar helAAs gaat dat wel ten koste van Nika-tijd.
Straks ga ik recht na 't werk eten met de bomma en vervolgens mijn nek weer laten rechtkraken. En morgenavond gaan Dennis en ik naar Bart Peeters. Dus weer 2 avonden dat ik haar niet ga zien.
I know, dat heb je allemaal - min of meer - zelf in de hand. Maar quality time met de ene, zorgt automatisch voor quality-loss met de andere. En eigenlijk wil ik op dat vlak niet hoeven te kiezen; ik wil het gewoon allemaal tegelijkertijd.
Ik hoop straks - tussen bomma en kraken in - nog even een glimp van haar lieve snoet te kunnen opvangen. Dan prop ik mezelf à la minute vol met haar schattigheid en geef ik haar tegelijkertijd alle mama-liefde die ik in m'n hart heb zitten. En met dat infuus moet ik het dan weer even stellen tot morgenavond...
't Is stillekes op m'n werk. M'n baas is een weekje weg en mijn collegaatje zit 3 weken in Mexico (de sloor...).
Langs de ene kant is dat goed. Want dan kan ik eens doorwerken. En die prospectiecalls, waarvan ik bij de gedachte alleen al braak, kan ik dan op z'n minst ongehoord en ongestoord doen.
Maar 'k word er ook wel wat weemoedig van. Ik zou namelijk echt heel graag thuis zijn nu met mijn kleine engel. En toen ik haar gisterenavond een kusje op haar voorhoofd gaf, in oma's bed, leek het wel of ik haar voor een week moest gaan missen... Gelukkig telt deze werkweek maar 3 dagen voor mij en zal 't weer weekend zijn voor ik het goed en wel besef.
Dus kom op Kim: verstand op nul en bellen alsof je nog 20, groen en aan je eerste job bent, en voor je 't weet slaat de klok half 6 (slaan klokken überhaupt op 't half uur?) en rijd je je vrije dag al tegemoet!
